Het leven hier gaat zijn gangetje en draait keurig om Sherly; iedereen is erg tevreden. We bezoeken vrienden en familie – er is altijd wel iemand jarig de laatste tijd – en Sherly sluit dan al snel aan bij de andere kinderen en heeft de grootste pret. Soms vergewist ze zich er even van dat wij er nog zijn en dan stort ze zich weer in het gewoel. Wat begon als een uit de hand gelopen logeerpartij, is inmiddels een hecht gezinnetje aan het worden.
Een tijdje geleden bedacht ik mij hoe geleidelijk dit “normaal gezin worden” is gegaan, en misschien nog wel verder gaat. Geleidelijk, maar als je dan wat verder nadenkt zijn er ook wel stappen te onderscheiden. Stappen die Sherly heeft gezet in de aanvaarding van ons als haar vader en moeder.
De eerste stap was op de dag van de Grote Ontmoeting, toen ze haar aanvankelijke terughoudendheid en angst overwon en zich bij ons aansloot. Ze ging waar wij gingen, at met ons mee, liet zich door ons wassen en in bed stoppen en sliep bij ons op de kamer. En ze ging met ons mee op die lange reis naar hier, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.
Daarna die eerste weken hier in Nederland. Zij noemde ons papa en mama, en zocht ons steeds op. Het zag er allemaal al heel gewoon uit, maar toen ik eens wegging, om even iets op te halen bij de huisarts, zat ze huilend op de deurmat.
Maar nog een paar weken later, tegen de tijd dat ze naar school ging, pakte ze soms ineens mijn arm vast, keek me aan en zei: “papa pour Sherly”, of tegen Barbara: “mama pour Sherly”. Alsof ze erin begon te geloven dat het blijvend was, ons samen zijn.
Ze is ook al een paar keer bij vriendjes en vriendinnetjes van school gaan spelen. Barbara heeft haar gebracht en is nog even gebleven, maar daarna is ze weggegaan. En aan het eind van de middag heeft ze haar weer opgehaald. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was – en dat was het dan ook.
