Kerstavond

Op kerstavond zaten we feestelijk met zijn drieën aan tafel, toen - om een uur of 7 - de klokken van de Petruskerk begonnen te luiden. "Hoor je dat Sherly? Kerstklokken!". Maar Sherly keek erg bedrukt, hield haar handen tegen haar oren: "Eng!". Ik vroeg of ze niet even in de tuin wilde luisteren, er was toch niets engs aan? Ze liep mee de tuin in en luisterde even, maar al snel wilde ze weer terug. Ze riep: "Niet terug naar Haïti! Hier blijven!" en begon te huilen, heel verdrietig te huilen. Ze kroop dicht tegen Barbara aan en daarna dicht tegen mij. Nadat we haar omhelsd hadden en gestreeld en gezoend en nadat we haar gezegd hadden dat ze voor altijd bij ons zou blijven, werd ze weer rustig. En ze at haar ijsje met smaak op, vrolijk, alsof er niets gebeurd was.

Het Zandkasteel aan Zee

Gisteren waren we met Sherly en met buurmeisje S. van de overkant in "De Winkelhof", een winkelcentrum in Leiderdorp. Waar je al niet verzeild raakt met vierjarigen. Het Hogere Doel was er dan ook naar: een ontmoeting met Koning Koos, Sassa en Toto van het Zandkasteel! Figuren van wier bestaan wij in het geheel niet op de hoogte waren toen wij nog trage stempeldagen telden in afwachting van de Grote Reis naar Haiti. Sherly vond het geweldig! En ook wij zijn grote fans van het kasteel!

Trots

Toen ik Sherly van school haalde vanmiddag zei ze tegen een klasgenootje: "Dis mij papa!" en wees naar mij.

Sinterklaas, wie kent hem niet?

We kunnen met een gerust hart stellen dat Sherly inmiddels ook kennis heeft gemaakt met Sinterklaas. Het bezoek van de Goedheiligman aan Nederland is niet onopgemerkt gebleven! Toen we een week of drie geleden naar de intocht van Sinterklaas keken op TV, had ik de indruk dat ze het wel leuk vond wat ze zag, maar geen idee had waar het nou eigenlijk allemaal om ging. Op school was er natuurlijk al wel over Sinterklaas gesproken, maar ook dat had nog niet geleid tot een samenhangend en gearticuleerd geloof. Ze hadden daar al eens hun schoentje mogen zetten, maar naar ik begrijp heeft dat bij Sherly alleen maar tot verwarring geleid: waar gaan jullie met mijn schoen naartoe?

Thuis hebben we haar uitgelegd dat je je schoen bij de open haard kan zetten, met een wortel erin voor het paard van Sinterklaas. En dat je dan ’s ochtends misschien wel een cadeautje in je schoentje vindt! Nu, dat wilde ze wel eens proberen. En wilde ze dan ook in de schoorsteen roepen wat ze leuk zou vinden om te krijgen? Dat deed ze, zachtjes en met ontzag. Dat ontzag groeide enorm toen ze de volgende morgen een cadeautje ontdekte op de rand van de haard. En de wortel was weggehaald!

Op 6 december hebben we Sinterklaas in het groot gevierd, bij familie. Sinterklaas had Sherly overweldigend bedacht met allerhande cadeautjes! Ze was er een beetje beduusd van. En het allermooiste vond ze, dat ze al die cadeautjes die ze had uitgepakt ook nog mee naar huis mocht nemen! Hier thuis controleerde ze nog eens of het echt zo was. Ze keek nog eens in de jute zak waarin we alles bij elkaar hadden gedaan en constateerde tevreden dat dit allemaal echt van haar was en van niemand anders. Ze mogen elkaar wel, Sherly en Sinterklaas.