Weerbaarheid

Wij hebben een tijdje gedacht dat Sherly wat timide was en zich nogal snel opzij liet zetten. Dat klopt wel een beetje. In de speeltuin zien wij dat zij het zonder protesteren toelaat als andere kinderen ‘voordringen’ op de glijbaan. Ze doet een stapje opzij en kijkt wat afstandelijk naar dat bijdehante gedoe van die Nederlandse kindertjes. Wel vonden we dat alles wat moeilijk te rijmen met de verdedigende vechthouding die Sherly soms aanneemt. Voor de grap, dat wel, maar toch. Ongetwijfeld heeft ze dit in het tehuis geleerd, tegelijk met veel andere sociale vaardigheden.

Dat ze daar heeft geleerd om van zich af kan bijten als dat nodig is, bleek uit een verhaal dat haar juf enige tijd geleden lachend aan ons vertelde. Een jongetje had het gewaagd om met zijn handjes aan haar vlechtjes te komen. Sherly had hem luid en duidelijk laten blijken dat ze daar niet van gediend was!

Voorlopig zit het wel goed met de weerbaarheid van deze kleine dame.

Schermutselingen

Sherly is het zonnetje in huis, dat zullen lezers van dit weblog inmiddels wel doorhebben. Maar de laatste tijd begint dat zonnetje ook wel eens te steken. Sherly lijkt wat sterker dan voorheen de nadruk te gaan leggen op haar eigen wil. Ze is heel speels en houdt ervan om niet onmiddellijk te doen wat wij van haar vragen, maar als wij dan duidelijk maken dat ‘het speelkwartier voorbij is’, om de gevleugelde woorden van die onvergetelijke politicus te gebruiken (kom, hoe heet hij toch), dan wordt ze nukkig. Of als ik de onvoorzichtigheid bega om te vragen of het eten lekker is, dan zijn de rapen gaar. (Ik heb iets met gevleugelde woorden, vandaag). Dan keert ze ons hooghartig de rug toe.

Het heeft er al een aantal maal toe geleid dat we haar op de gang hebben gezet. Aanvankelijk reageerde ze niet zo op die maatregel. Ze stond dan gewoon een tijdje op de gang en als ze dan weer terug kwam deed ze wat we van haar vroegen. Inmiddels heeft ze door dat het om een echte Maatregel gaat en voldoet ze geheel aan onze verwachtingen door kwaad te gaan huilen als we haar op de gang zetten. Het is altijd fijn als iedereen zijn rol kent.

Op de gang zetten helpt vrijwel altijd. Behalve die ene keer toen ik niet wilde dat ze op de gang zat te spelen terwijl ik de afwas deed, omdat ik haar dan niet in de gaten kon houden. Toen heb ik moeten dreigen met een hardere maatregel, namelijk haar op haar kamer zetten (zelf blijven we dan aan de andere kant van de deur staan).

En een enkele keer geven we haar haar zin. Zij moet ook eens kunnen winnen. Voorlopig hebben we zo een goed evenwicht gevonden. Zij heeft de mogelijkheid om haar eigen wil kenbaar te maken en te kijken hoe ver ze kan gaan. Wij hebben de mogelijkheid om daarop min of meer adequaat te reageren. En we zijn stiekem blij met dat soms dwarse gedrag.

Een heerlijke middag in het Uilenbos

Gisteren waren met Sherly naar het Uilenbos, bij Lunteren, naar de Haitikidsdag. Dat is een bijeenkomst van leden van een mailinglijst over – jawel – adoptiekinderen uit Haiti. Mensen die hun zoon of dochter nog in Haiti hebben en mensen die hun kind al thuis hebben. Er waren al heel wat Haitikids bij en zij vormden een prachtig clubje bij elkaar.

Sherly heeft zich geweldig vermaakt, vooral toen haar twee geliefden ook in de speeltuin bleken te zijn: Claude en Claudel! Ze renden naar elkaar toe en keken elkaar verlegen aan. Héél even maar, want Claude rende al gauw naar een van de speeltoestellen en begon eraan te draaien, en Claudel en Sherly deden meteen hartstochtelijk mee!


Ondertussen leerden Barbara en ik andere adoptieouders van de lijst kennen. Het was erg leuk om ervaringen te kunnen uitwisselen, over belevenissen in Haiti, de eerste dagen met je kind; slapen, eten, school, of over de lange, tergend lange wachttijd in de procedure.

En aan het eind van de dag aten we pannenkoeken op het terras. De zon stond al laag aan de hemel en het werd – zeker voor Haitiaanse begrippen – al vrij fris. Maar het kon Sherly, Claude en Claudel niet deren, want ze waren samen en ze houden van elkaar.


Onze paparazzo ter plaatse heeft zelfs deze – in tweeërlei opzicht bewogen – foto weten te schieten.

Mensen kijken

Gisteren maakten we met Sherly een wandeling in het Panbos, tussen Wassenaar en Katwijk. En we streken neer op een terrasje, waar we iets aten voor de lunch. Patat met mayonaise en appelmoes! Sherly houdt daar erg van. Maar ja, het eten leidt ook wel erg af van al die interessante dingen die te zien zijn op het terras ...

Nog meer nieuws

Op 1 september was de zomervakantie ook hier voorbij, maar Sherly had nog een extra dagje. Voor nieuwe kinderen was er een speciale introductiedag op 2 september. Barbara had Sherly al een beetje voorbereid op de grote dag, door te vertellen hoe het er allemaal zo ongeveer uit zou zien. Sherly kon dat verhaaltje goed herhalen, maar of ze het ook echt snapte, dat wisten we niet. We maakten ons intussen een beetje zorgen over die dag. Stel je voor: op een dag neemt je mama je mee naar een groot gebouw waar ook allemaal andere jongens en meisjes zijn – heb ik dat niet eerder meegemaakt, en liep dat niet heel treurig af?

Ik belde Barbara die dinsdag vanaf mijn werk om te vragen hoe het allemaal gegaan was. Wel, probleemloos! Sherly had heel even wat gehuild, maar was snel getroost door de juf. En toen ik ’s middags thuis aan Sherly vroeg hoe het was geweest, antwoordde ze: “Juf Marjan! Glijbaan!”. En tegen Barbara had ze opgetogen verteld dat een ander jongetje een koek meegekregen had en zijzelf een banaan!

De vrijdag erop bracht ik Sherly voor het eerst naar school. Ik had mij uitgebreid door Barbara laten vertellen wat ik allemaal moest doen: naar binnen, en dan rechtsaf de gang in. De jas moet in een luizentas waar haar naam op staat. Haar banaan en bekertje Roosvicee moet in een klein krat bij de ingang van de klas en haar rugzakje in het grote krat daarnaast. Daarna loop je met Sherly naar binnen en je ziet er even op toe dat zij de juf een hand geeft, want zo moet dat.

Ik heb dit alles uit mijn hoofd geleerd, maar dat bleek helemaal niet nodig. Ik hoefde alleen Sherly achterna te lopen. Ze wist precies welke luizentas van haar was – ze wees me als bewijs op het stickertje met haar naam erop – vertelde mij vervolgens dat ik haar banaan en bekertje in het kleine krat moest zetten, en legde zelf haar rugzakje in het grote krat. Daarna liep ze naar binnen, gaf de juf een hand en maakte mij duidelijk dat ik nu wel mocht gaan door te zeggen dat ik haar een kusje kon geven.

Ze blijft ons verbazen, deze dame.

Lessen voor het leven

Een sinaasappel moet je pellen voordat je hem kan opeten. Daarna moet je de partjes van de sinaasappel van elkaar losmaken. Er zitten hardje draadjes op die niet lekker zijn. Die moet je er ook afhalen. Dan kan je het partje opeten. Soms zit er dan ineens een pitje in je mond, dat je er voorzichtig uit moet halen. Maar als je goed kijkt, zie je de pitjes zitten in de partjes, middenin. Als je daar met je vingers op drukt, springen de pitjes er vanzelf uit.

Lekker, zo'n sinaasappel!

Virussen

Sherly is verkouden. En goed ook! Loopneus, hoesten, niezen - het hele repertoire. Ze heeft er verder niet veel last van en is gewoon haar vrolijke zelf. Maar 's nachts ligt ze ongemakkelijk te ademen, nu eens door haar mond, dan weer pruttelend door de neus. Laf rhinovirus, denk ik dan, kan je wel tegen een meisje van 4?

Maar ja, tegelijk ben ik te pakken genomen door een ander virus, dat mij hoofdpijn bezorgt en een maag die mijn eten ongeopend retour zendt (ik heb het bij één zending gelaten). Ik was deze dagen dus niet echt aanwezig in huis, lag maar wat in mijn bed en slofte af en toe eens rond.

Ieder kind voelt zich het middelpunt van de wereld. Alles draait om hem of haar. Hoewel Sherly zelf ziek was, kon ze weinig medelijden opbrengen voor haar zieke papa. Ze nam het mij kwalijk dat ik er niet was, deze dagen.

Ze houdt van me.

Nieuwe oma's

Sherly heeft er hier in Nederland ook twee oma's bij gekregen, oma Nora en oma Lien. Haar houding tegenover de beide oma's is onbestendig. Soms is ze heel terughoudend. Dan durft ze nauwelijks naar oma te kijken en blijft dicht bij ons. Een andere keer loopt ze onbevangen op oma af en babbelt er gezellig op los. Ik nam bovenstaande foto toen ik met Sherly op bezoek was bij mijn moeder. Onderweg naar haar klonk er steeds een vrolijk "oma Lien!" vanaf de achterbank, maar toen we er eenmaal waren, durfde ze niet bij mijn moeder in de buurt te komen. Het glaasje limonade wilde ze nog wel aanpakken, en ook de koekjes sloeg ze niet af. Maar ze bleef op een afstandje. Totdat we weggingen, toen mocht oma haar wel een kusje geven en gaf ze haar ook een kusje terug, en een allerliefste lach. En op de terugweg praatte ze er nog wat over na: "oma Lien!".