Sherly is het zonnetje in huis, dat zullen lezers van dit weblog inmiddels wel doorhebben. Maar de laatste tijd begint dat zonnetje ook wel eens te steken. Sherly lijkt wat sterker dan voorheen de nadruk te gaan leggen op haar eigen wil. Ze is heel speels en houdt ervan om niet onmiddellijk te doen wat wij van haar vragen, maar als wij dan duidelijk maken dat ‘het speelkwartier voorbij is’, om de gevleugelde woorden van die onvergetelijke politicus te gebruiken (kom, hoe heet hij toch), dan wordt ze nukkig. Of als ik de onvoorzichtigheid bega om te vragen of het eten lekker is, dan zijn de rapen gaar. (Ik heb iets met gevleugelde woorden, vandaag). Dan keert ze ons hooghartig de rug toe.
Het heeft er al een aantal maal toe geleid dat we haar op de gang hebben gezet. Aanvankelijk reageerde ze niet zo op die maatregel. Ze stond dan gewoon een tijdje op de gang en als ze dan weer terug kwam deed ze wat we van haar vroegen. Inmiddels heeft ze door dat het om een echte Maatregel gaat en voldoet ze geheel aan onze verwachtingen door kwaad te gaan huilen als we haar op de gang zetten. Het is altijd fijn als iedereen zijn rol kent.
Op de gang zetten helpt vrijwel altijd. Behalve die ene keer toen ik niet wilde dat ze op de gang zat te spelen terwijl ik de afwas deed, omdat ik haar dan niet in de gaten kon houden. Toen heb ik moeten dreigen met een hardere maatregel, namelijk haar op haar kamer zetten (zelf blijven we dan aan de andere kant van de deur staan).
En een enkele keer geven we haar haar zin. Zij moet ook eens kunnen winnen. Voorlopig hebben we zo een goed evenwicht gevonden. Zij heeft de mogelijkheid om haar eigen wil kenbaar te maken en te kijken hoe ver ze kan gaan. Wij hebben de mogelijkheid om daarop min of meer adequaat te reageren. En we zijn stiekem blij met dat soms dwarse gedrag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten