Kerstavond

Op kerstavond zaten we feestelijk met zijn drieën aan tafel, toen - om een uur of 7 - de klokken van de Petruskerk begonnen te luiden. "Hoor je dat Sherly? Kerstklokken!". Maar Sherly keek erg bedrukt, hield haar handen tegen haar oren: "Eng!". Ik vroeg of ze niet even in de tuin wilde luisteren, er was toch niets engs aan? Ze liep mee de tuin in en luisterde even, maar al snel wilde ze weer terug. Ze riep: "Niet terug naar Haïti! Hier blijven!" en begon te huilen, heel verdrietig te huilen. Ze kroop dicht tegen Barbara aan en daarna dicht tegen mij. Nadat we haar omhelsd hadden en gestreeld en gezoend en nadat we haar gezegd hadden dat ze voor altijd bij ons zou blijven, werd ze weer rustig. En ze at haar ijsje met smaak op, vrolijk, alsof er niets gebeurd was.

Het Zandkasteel aan Zee

Gisteren waren we met Sherly en met buurmeisje S. van de overkant in "De Winkelhof", een winkelcentrum in Leiderdorp. Waar je al niet verzeild raakt met vierjarigen. Het Hogere Doel was er dan ook naar: een ontmoeting met Koning Koos, Sassa en Toto van het Zandkasteel! Figuren van wier bestaan wij in het geheel niet op de hoogte waren toen wij nog trage stempeldagen telden in afwachting van de Grote Reis naar Haiti. Sherly vond het geweldig! En ook wij zijn grote fans van het kasteel!

Trots

Toen ik Sherly van school haalde vanmiddag zei ze tegen een klasgenootje: "Dis mij papa!" en wees naar mij.

Sinterklaas, wie kent hem niet?

We kunnen met een gerust hart stellen dat Sherly inmiddels ook kennis heeft gemaakt met Sinterklaas. Het bezoek van de Goedheiligman aan Nederland is niet onopgemerkt gebleven! Toen we een week of drie geleden naar de intocht van Sinterklaas keken op TV, had ik de indruk dat ze het wel leuk vond wat ze zag, maar geen idee had waar het nou eigenlijk allemaal om ging. Op school was er natuurlijk al wel over Sinterklaas gesproken, maar ook dat had nog niet geleid tot een samenhangend en gearticuleerd geloof. Ze hadden daar al eens hun schoentje mogen zetten, maar naar ik begrijp heeft dat bij Sherly alleen maar tot verwarring geleid: waar gaan jullie met mijn schoen naartoe?

Thuis hebben we haar uitgelegd dat je je schoen bij de open haard kan zetten, met een wortel erin voor het paard van Sinterklaas. En dat je dan ’s ochtends misschien wel een cadeautje in je schoentje vindt! Nu, dat wilde ze wel eens proberen. En wilde ze dan ook in de schoorsteen roepen wat ze leuk zou vinden om te krijgen? Dat deed ze, zachtjes en met ontzag. Dat ontzag groeide enorm toen ze de volgende morgen een cadeautje ontdekte op de rand van de haard. En de wortel was weggehaald!

Op 6 december hebben we Sinterklaas in het groot gevierd, bij familie. Sinterklaas had Sherly overweldigend bedacht met allerhande cadeautjes! Ze was er een beetje beduusd van. En het allermooiste vond ze, dat ze al die cadeautjes die ze had uitgepakt ook nog mee naar huis mocht nemen! Hier thuis controleerde ze nog eens of het echt zo was. Ze keek nog eens in de jute zak waarin we alles bij elkaar hadden gedaan en constateerde tevreden dat dit allemaal echt van haar was en van niemand anders. Ze mogen elkaar wel, Sherly en Sinterklaas.

Het wordt steeds echter

Het leven hier gaat zijn gangetje en draait keurig om Sherly; iedereen is erg tevreden. We bezoeken vrienden en familie – er is altijd wel iemand jarig de laatste tijd – en Sherly sluit dan al snel aan bij de andere kinderen en heeft de grootste pret. Soms vergewist ze zich er even van dat wij er nog zijn en dan stort ze zich weer in het gewoel. Wat begon als een uit de hand gelopen logeerpartij, is inmiddels een hecht gezinnetje aan het worden.

Een tijdje geleden bedacht ik mij hoe geleidelijk dit “normaal gezin worden” is gegaan, en misschien nog wel verder gaat. Geleidelijk, maar als je dan wat verder nadenkt zijn er ook wel stappen te onderscheiden. Stappen die Sherly heeft gezet in de aanvaarding van ons als haar vader en moeder.

De eerste stap was op de dag van de Grote Ontmoeting, toen ze haar aanvankelijke terughoudendheid en angst overwon en zich bij ons aansloot. Ze ging waar wij gingen, at met ons mee, liet zich door ons wassen en in bed stoppen en sliep bij ons op de kamer. En ze ging met ons mee op die lange reis naar hier, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Daarna die eerste weken hier in Nederland. Zij noemde ons papa en mama, en zocht ons steeds op. Het zag er allemaal al heel gewoon uit, maar toen ik eens wegging, om even iets op te halen bij de huisarts, zat ze huilend op de deurmat.

Maar nog een paar weken later, tegen de tijd dat ze naar school ging, pakte ze soms ineens mijn arm vast, keek me aan en zei: “papa pour Sherly”, of tegen Barbara: “mama pour Sherly”. Alsof ze erin begon te geloven dat het blijvend was, ons samen zijn.

Ze is ook al een paar keer bij vriendjes en vriendinnetjes van school gaan spelen. Barbara heeft haar gebracht en is nog even gebleven, maar daarna is ze weggegaan. En aan het eind van de middag heeft ze haar weer opgehaald. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was – en dat was het dan ook.

Eerste sneeuw

En voor deze dame was het de állereerste sneeuw! Ze wilde niet lang in de tuin blijven staan. Ze vond het allemaal wel grappig, maar grosso modo komt het erop neer dat Sherly de eerste sneeuw van haar leven langs de koude kleren heeft laten afglijden...

Mag ik u voorstellen

Deze rotkop behoort toe aan een ver familielid van een groepje dat Sherly's darmen bewoonde toen ze hier in Nederland kwam. Zonder haar of onze toestemming, wel te verstaan. Hymenolepis Nana, is de naam van deze kleine lintworm (hooguit 4 mm lang). Ze hadden Sherly al in Haiti gekraakt en waren meegereisd naar hier. Bij de adoptiescreening kwam hun aanwezigheid al snel aan het licht, en Sherly heeft er ook een poeder voor gekregen, dat ze met veel tegenzin heeft ingenomen. Dat maakte korte metten met deze parasiet

Dachten we

Vandaag spraken we met de kinderarts over de uitslagen van een controletest. Wel het gespuis hangt nog steeds in Sherly's darmen rond. Ze zijn met maximaal 10, is de schatting. Misschien moeten we poeder maken van Verdonk of Wilders en dat aan Sherly toedienen. Dan zijn ze vast in een handomdraai uitgezet.

Kapper

Vanmiddag zijn we weer eens naar de kapper geweest met Sherly. Wij hadden de indruk dat ze misschien na drie maanden eens geknipt moest worden, maar dat werd ons afgeraden. Eén keer per jaar knippen is ruim voldoende! Sherly's haar is uitgebreid gekamd, gewassen, met lotion behandeld, uitgespoeld en geolied en daarna heeft de kapster er een mooi kunstwerkje van gemaakt. We zijn er alledrie erg tevreden mee, en het was nog gezellig ook.

Goede berichten

Vanmiddag had ik een gesprek met Sherly’s “juf” Marjan, over Sherly. Sherly zelf zat ondertussen in een ander lokaal, bij een andere juf nog wat te spelen. Marjan legde mij het leerlingvolgsysteem uit dat daar wordt gehanteerd. In dit gesprek ging het vooral om Sherly’s sociaal-emotionele ontwikkeling. Dat is immers de basis van alles.

Het gaat bijzonder goed met Sherly. Op sociaal-emotioneel gebied gaat alles zoals dat bij een kind van 4½ hoort te gaan. Op sommige punten loopt Sherly zelfs een beetje voor, vooral als het gaat om relaties met anderen. Dat is ook wel te begrijpen: ze heeft daar in het tehuis in Haiti natuurlijk de nodige ervaring mee kunnen opdoen.

Op school was ze van meet af aan, ondanks het feit dat ze de taal nog niet zo goed beheerste, goed in staat om duidelijk te maken wat ze wel en niet wilde en kon goed voor zichzelf opkomen. Verder wordt Sherly omschreven als een vrolijk en open kind dat zelf initiatief neemt tot het zoeken van contact. Ze vindt vooral de poppenhoek leuk, evenals tekenen. Ze speelt graag samen met andere kinderen. En bij zingen doet ze enthousiast mee.

Toen we Sherly na het gesprek opzochten in het andere lokaal, troffen we haar aan achter de computer, waar ze een spelletje zat te spelen. Ze zat met de muis te manouvreren alsof ze nooit anders had gedaan. Ik wist helemaal niet dat ze dat al kon!

Toen wij de VIA-cursus deden, als eerste stap naar adoptie, werden we uitgebreid gewezen op wat er allemaal aan moeilijkheden en valkuilen kan zijn bij adoptiekinderen. Terecht, want het is goed om je ervan bewust te zijn dat je een kind toevertrouwd krijgt met een heel bijzonder verleden. Soms vragen wij ons af of we iets over het hoofd zien, want wij vinden dat het zo bijzonder goed gaat met Sherly. En nu vindt de school het ook al! Wel, er zullen vast nog moeilijke episodes komen, maar de start is in ieder geval érg goed!

Gestaag voorwaarts

Toen Sherly nog in Haiti was, in het tehuis, en wij op haar wachtten, kregen we iedere maand een mailtje met foto’s. En in de mail werd dan verteld hoe het met Sherly ging. In de mail van maart 2007 staat: "Sherly is a very smart little girl. The other day she did a 5 piece puzzle all by herself. We were so impressed with her!" Ze was toen nog net geen drie jaar oud!

Nu, van dat puzzelen merkten wij aanvankelijk helemaal niets. Ze had er totaal geen belangstelling voor. Als ze al eens met een puzzel aan de gang ging, dan deed ze dat verbazingwekkend onhandig. Zelfs als drie van de vier stukjes aan elkaar lagen, wist ze niet hoe ze het vierde in moest passen. Wij waren verbaasd, want Sherly kwam in de regel ook op ons over als een very smart little girl. Maar ja, daar ben je vader en moeder voor, natuurlijk.

We hadden er wel een theorette over: Sherly was opvallend intensief bezig met het leren van de taal en had daardoor geen aandacht voor andere vaardigheden. En ze zal ook best bezig zijn geweest met het verwerken van ontzettend veel nieuwe indrukken: supermarkten, bussen, televisie, nieuwe poppen, oma’s, huisdieren en haar nieuw verworven ouders.

Inmiddels is alles wat op orde in haar hoofd, denken wij. En Sherly heeft ineens een opvallende interesse voor puzzels, die ze vrolijk kwebbelend vlot in elkaar zet. Vier stukjes, zes stukjes, acht stukjes – geen probleem. Tegelijk begint ze ook te tekenen, veel vaker dan vroeger, en ook anders. Kleurrijker en met grotere figuren. Er verschijnen hoofden op papier, met ogen en een mond en met benen eraan. Koppoters, helemaal volgens het boekje. De school draagt daar natuurlijk het nodige aan bij, maar kennelijk was ze er ook aan toe.

En die taal, dat blijft een wonder. Ze breidt haar woordenschat en haar arsenaal aan uitdrukkingen nog steeds uit. Misschien iets langzamer dan in het begin, maar het gaat gestaag verder. Je zal zien, nog even en ze is een gewoon Nederlands kind. Hoewel wij haar wel nooit gewoon zullen gaan vinden. Maar dat schijnt gewoon te zijn, voor trotse ouders.

Wat je al niet oppikt

Volgende week is de 7e week dat Sherly naar school gaat. Ze vindt het nog steeds heerlijk daar en heeft al wat vriendjes. Over vriendinnetjes horen we niet veel. Of eigenlijk helemaal niets. Overigens horen we meest via de juffen of via de ouders van andere kinderen, want zelf zegt Sherly niet zo heel veel over de school. Wat enthousiaste woorden soms: plakken! paddestoelen! In haar klas hangen allemaal werkjes die met herfst te maken hebben. Ze neemt ook wel eens werkjes mee naar huis.

Wat ze ook meeneemt, zijn virussen. Die vermaken zich duidelijk ook heel goed op school! Sherly lijkt doorlopend verkouden en hoest soms verschrikkelijk. En wij nemen alles over wat zij oppikt op school, en vaak hoesten we al snel harder dan zij. Dat lijkt een onbewust proces, misschien geboren uit een soort van solidariteit. Geheel vruchteloos overigens: gedeelde smart is hier echt dubbele smart.

Ervaren ouders kijken met een soort van nostalgie terug op de tijd dat zij constant meededen met hun kleuters en drukken ons op het hart dat het allemaal ook weer overgaat en dat je virussen van je kinderen dan achteloos over je schouder werpt. Maar zo ver denken wij nog niet. Wij komen voorlopig niet verder dan hoestdrank en zakdoeken.

3 oktober

Afgelopen vrijdag vierde Leiden de 434e verjaardag van haar Ontzet. Spaanse troepen hadden de stad – met een korte onderbreking – een jaar lang belegerd, toen ze op 3 oktober 1574 werden verjaagd door water, dat, opgestuwd door een zuiderstorm, via doorgestoken dijken het polderland rond Leiden bereikte. Volgens de overlevering vond een weesjongen, Cornelis Joppenszoon, een ketel hutspot in een verlaten Spaans kamp. Om die reden ruikt iedere supermarkt in Leiden in de week voorafgaand aan het feest sterk naar wortels en uien.

Sherly maakte dit feest voor het eerst mee, en dat is haar bijzonder goed bevallen! Donderdagmiddag kreeg ze hutspot op school, met worst. Die Joppenszoon had destijds beter binnen kunnen blijven, als het aan Sherly lag. “Hutspot niet lekker, nee – worst lekker!”. Het wachten op de optocht, de volgende dag, vond ze wat minder plezierig, totdat onze overburen zich bij ons voegden, met hun dochtertje van 4 en nog een vriendinnetje. En toen de optocht daarna met stukjes en beetjes voorbijkwam (hij valt altijd uit elkaar en niemand weet wat daaraan gedaan moet worden), had ze reuze pret.



Daarna gingen we naar de kermis, of, zoals dat hier heet, het Lunapark. Ze ging in de draaimolen en in de zweefmolen. En ze wees ook enthousiast naar al die enorme machines waarin mensen tegen betaling hun ingewanden door elkaar kunnen laten klutsen, maar dat hebben we verstrooid glimlachend genegeerd.

Weerbaarheid

Wij hebben een tijdje gedacht dat Sherly wat timide was en zich nogal snel opzij liet zetten. Dat klopt wel een beetje. In de speeltuin zien wij dat zij het zonder protesteren toelaat als andere kinderen ‘voordringen’ op de glijbaan. Ze doet een stapje opzij en kijkt wat afstandelijk naar dat bijdehante gedoe van die Nederlandse kindertjes. Wel vonden we dat alles wat moeilijk te rijmen met de verdedigende vechthouding die Sherly soms aanneemt. Voor de grap, dat wel, maar toch. Ongetwijfeld heeft ze dit in het tehuis geleerd, tegelijk met veel andere sociale vaardigheden.

Dat ze daar heeft geleerd om van zich af kan bijten als dat nodig is, bleek uit een verhaal dat haar juf enige tijd geleden lachend aan ons vertelde. Een jongetje had het gewaagd om met zijn handjes aan haar vlechtjes te komen. Sherly had hem luid en duidelijk laten blijken dat ze daar niet van gediend was!

Voorlopig zit het wel goed met de weerbaarheid van deze kleine dame.

Schermutselingen

Sherly is het zonnetje in huis, dat zullen lezers van dit weblog inmiddels wel doorhebben. Maar de laatste tijd begint dat zonnetje ook wel eens te steken. Sherly lijkt wat sterker dan voorheen de nadruk te gaan leggen op haar eigen wil. Ze is heel speels en houdt ervan om niet onmiddellijk te doen wat wij van haar vragen, maar als wij dan duidelijk maken dat ‘het speelkwartier voorbij is’, om de gevleugelde woorden van die onvergetelijke politicus te gebruiken (kom, hoe heet hij toch), dan wordt ze nukkig. Of als ik de onvoorzichtigheid bega om te vragen of het eten lekker is, dan zijn de rapen gaar. (Ik heb iets met gevleugelde woorden, vandaag). Dan keert ze ons hooghartig de rug toe.

Het heeft er al een aantal maal toe geleid dat we haar op de gang hebben gezet. Aanvankelijk reageerde ze niet zo op die maatregel. Ze stond dan gewoon een tijdje op de gang en als ze dan weer terug kwam deed ze wat we van haar vroegen. Inmiddels heeft ze door dat het om een echte Maatregel gaat en voldoet ze geheel aan onze verwachtingen door kwaad te gaan huilen als we haar op de gang zetten. Het is altijd fijn als iedereen zijn rol kent.

Op de gang zetten helpt vrijwel altijd. Behalve die ene keer toen ik niet wilde dat ze op de gang zat te spelen terwijl ik de afwas deed, omdat ik haar dan niet in de gaten kon houden. Toen heb ik moeten dreigen met een hardere maatregel, namelijk haar op haar kamer zetten (zelf blijven we dan aan de andere kant van de deur staan).

En een enkele keer geven we haar haar zin. Zij moet ook eens kunnen winnen. Voorlopig hebben we zo een goed evenwicht gevonden. Zij heeft de mogelijkheid om haar eigen wil kenbaar te maken en te kijken hoe ver ze kan gaan. Wij hebben de mogelijkheid om daarop min of meer adequaat te reageren. En we zijn stiekem blij met dat soms dwarse gedrag.

Een heerlijke middag in het Uilenbos

Gisteren waren met Sherly naar het Uilenbos, bij Lunteren, naar de Haitikidsdag. Dat is een bijeenkomst van leden van een mailinglijst over – jawel – adoptiekinderen uit Haiti. Mensen die hun zoon of dochter nog in Haiti hebben en mensen die hun kind al thuis hebben. Er waren al heel wat Haitikids bij en zij vormden een prachtig clubje bij elkaar.

Sherly heeft zich geweldig vermaakt, vooral toen haar twee geliefden ook in de speeltuin bleken te zijn: Claude en Claudel! Ze renden naar elkaar toe en keken elkaar verlegen aan. Héél even maar, want Claude rende al gauw naar een van de speeltoestellen en begon eraan te draaien, en Claudel en Sherly deden meteen hartstochtelijk mee!


Ondertussen leerden Barbara en ik andere adoptieouders van de lijst kennen. Het was erg leuk om ervaringen te kunnen uitwisselen, over belevenissen in Haiti, de eerste dagen met je kind; slapen, eten, school, of over de lange, tergend lange wachttijd in de procedure.

En aan het eind van de dag aten we pannenkoeken op het terras. De zon stond al laag aan de hemel en het werd – zeker voor Haitiaanse begrippen – al vrij fris. Maar het kon Sherly, Claude en Claudel niet deren, want ze waren samen en ze houden van elkaar.


Onze paparazzo ter plaatse heeft zelfs deze – in tweeërlei opzicht bewogen – foto weten te schieten.

Mensen kijken

Gisteren maakten we met Sherly een wandeling in het Panbos, tussen Wassenaar en Katwijk. En we streken neer op een terrasje, waar we iets aten voor de lunch. Patat met mayonaise en appelmoes! Sherly houdt daar erg van. Maar ja, het eten leidt ook wel erg af van al die interessante dingen die te zien zijn op het terras ...

Nog meer nieuws

Op 1 september was de zomervakantie ook hier voorbij, maar Sherly had nog een extra dagje. Voor nieuwe kinderen was er een speciale introductiedag op 2 september. Barbara had Sherly al een beetje voorbereid op de grote dag, door te vertellen hoe het er allemaal zo ongeveer uit zou zien. Sherly kon dat verhaaltje goed herhalen, maar of ze het ook echt snapte, dat wisten we niet. We maakten ons intussen een beetje zorgen over die dag. Stel je voor: op een dag neemt je mama je mee naar een groot gebouw waar ook allemaal andere jongens en meisjes zijn – heb ik dat niet eerder meegemaakt, en liep dat niet heel treurig af?

Ik belde Barbara die dinsdag vanaf mijn werk om te vragen hoe het allemaal gegaan was. Wel, probleemloos! Sherly had heel even wat gehuild, maar was snel getroost door de juf. En toen ik ’s middags thuis aan Sherly vroeg hoe het was geweest, antwoordde ze: “Juf Marjan! Glijbaan!”. En tegen Barbara had ze opgetogen verteld dat een ander jongetje een koek meegekregen had en zijzelf een banaan!

De vrijdag erop bracht ik Sherly voor het eerst naar school. Ik had mij uitgebreid door Barbara laten vertellen wat ik allemaal moest doen: naar binnen, en dan rechtsaf de gang in. De jas moet in een luizentas waar haar naam op staat. Haar banaan en bekertje Roosvicee moet in een klein krat bij de ingang van de klas en haar rugzakje in het grote krat daarnaast. Daarna loop je met Sherly naar binnen en je ziet er even op toe dat zij de juf een hand geeft, want zo moet dat.

Ik heb dit alles uit mijn hoofd geleerd, maar dat bleek helemaal niet nodig. Ik hoefde alleen Sherly achterna te lopen. Ze wist precies welke luizentas van haar was – ze wees me als bewijs op het stickertje met haar naam erop – vertelde mij vervolgens dat ik haar banaan en bekertje in het kleine krat moest zetten, en legde zelf haar rugzakje in het grote krat. Daarna liep ze naar binnen, gaf de juf een hand en maakte mij duidelijk dat ik nu wel mocht gaan door te zeggen dat ik haar een kusje kon geven.

Ze blijft ons verbazen, deze dame.

Lessen voor het leven

Een sinaasappel moet je pellen voordat je hem kan opeten. Daarna moet je de partjes van de sinaasappel van elkaar losmaken. Er zitten hardje draadjes op die niet lekker zijn. Die moet je er ook afhalen. Dan kan je het partje opeten. Soms zit er dan ineens een pitje in je mond, dat je er voorzichtig uit moet halen. Maar als je goed kijkt, zie je de pitjes zitten in de partjes, middenin. Als je daar met je vingers op drukt, springen de pitjes er vanzelf uit.

Lekker, zo'n sinaasappel!

Virussen

Sherly is verkouden. En goed ook! Loopneus, hoesten, niezen - het hele repertoire. Ze heeft er verder niet veel last van en is gewoon haar vrolijke zelf. Maar 's nachts ligt ze ongemakkelijk te ademen, nu eens door haar mond, dan weer pruttelend door de neus. Laf rhinovirus, denk ik dan, kan je wel tegen een meisje van 4?

Maar ja, tegelijk ben ik te pakken genomen door een ander virus, dat mij hoofdpijn bezorgt en een maag die mijn eten ongeopend retour zendt (ik heb het bij één zending gelaten). Ik was deze dagen dus niet echt aanwezig in huis, lag maar wat in mijn bed en slofte af en toe eens rond.

Ieder kind voelt zich het middelpunt van de wereld. Alles draait om hem of haar. Hoewel Sherly zelf ziek was, kon ze weinig medelijden opbrengen voor haar zieke papa. Ze nam het mij kwalijk dat ik er niet was, deze dagen.

Ze houdt van me.

Nieuwe oma's

Sherly heeft er hier in Nederland ook twee oma's bij gekregen, oma Nora en oma Lien. Haar houding tegenover de beide oma's is onbestendig. Soms is ze heel terughoudend. Dan durft ze nauwelijks naar oma te kijken en blijft dicht bij ons. Een andere keer loopt ze onbevangen op oma af en babbelt er gezellig op los. Ik nam bovenstaande foto toen ik met Sherly op bezoek was bij mijn moeder. Onderweg naar haar klonk er steeds een vrolijk "oma Lien!" vanaf de achterbank, maar toen we er eenmaal waren, durfde ze niet bij mijn moeder in de buurt te komen. Het glaasje limonade wilde ze nog wel aanpakken, en ook de koekjes sloeg ze niet af. Maar ze bleef op een afstandje. Totdat we weggingen, toen mocht oma haar wel een kusje geven en gaf ze haar ook een kusje terug, en een allerliefste lach. En op de terugweg praatte ze er nog wat over na: "oma Lien!".

Slapen

Sherly gaat slapen. Ze slaapt nog bij ons op de kamer, op een matrasje aan het voeteneind van ons bed. Eén keer wilde ze zelf alleen slapen op haar eigen kamer, maar diep in de nacht werd zij wakker en huilde en riep hartverscheurend om ons en ze werd pas weer rustig toen ik op een matras naast haar bed kwam liggen. We hebben om raad gevraagd bij de Stichting Adoptievoorzieningen en die zeiden wat wij al vermoedden: voor alleen slapen voelt Sherly zich nog lang niet veilig genoeg, Dus toen hebben we haar matrasje maar weer bij ons gelegd.

Overdag is Sherly een vrolijk, extravert kind. Ze houdt van praten, véél praten, en lacht vaak. ’s Nachts slaapt ze goed, tenminste, ze slaapt door, wordt niet wakker. Maar vaak hoor ik haar ’s nachts even in haar slaap kreunen alsof ze pijn heeft, of heel even jammeren. Het klinkt dan of ze gaat huilen, maar het zet niet door. Soms ligt ze te woelen, glijdt van haar matrasje af en belandt dan onder ons voeteneinde. Dan leg ik haar weer terug.

Wat gaat er allemaal om in dat hoofdje, ’s nachts? Haar hele wereld staat op zijn kop. Soms kijk ik naar de foto waarop ze bij haar moeder op schoot zit, de dag dat ze naar het tehuis werd gebracht. Ze zit daar niets vermoedend, twee en een half jaar oud, wrijft zich in de ogen en kijkt wat dromerig voor zich uit. Haar moeder kijkt met grote, droevige ogen naar de fotograaf. Op die dag werd een fundament onder Sherly’s leven weggeslagen en sindsdien is ze altijd bezig om die veiligheid weer terug te krijgen bij anderen die voor haar willen zorgen en haar liefde willen geven. En de laatste 11 weken zijn wij voor haar die anderen geweest. Hoe kan zij erop vertrouwen dat wij wél bij haar blijven?

Een nieuwe speelervaring!

Gisteren zijn we met Sherly naar een overdekte speeltuin geweest in Delft. Een grote zaal vol veilige én leuke speelconstructies waarop ze naar hartelust kon springen, klimmen, kruipen en rennen. Het was voor ons alledrie een spannende en volkomen nieuwe ervaring!

Sherly vond het zo geweldig, dat ze nauwelijks tijd had voor een glaasje limonade. Dat ging maar af van de Zuivere Speeltijd. En wij, wij vonden het ook geweldig. Het is heerlijk om je kind zo opgetogen en toegewijd bezig te zien met Spelen.






Laat de winter nu maar komen!

Ook dieren hebben liefde nodig

Dit is de grote, versleten Sint Bernhardhond in God’s Littlest Angels, het tehuis in Haiti waar Sherly heeft gewoond. Ik weet niet of hij een naam heeft. Hoewel het beest niet veel anders deed dan wat rondsloffen en in de weg liggen, waren de kinderen doodsbang voor hem. Logisch ook, want hij was bijna een mopperige kop groter dan de kleuters. Sherly rende altijd meteen naar ons toe als ze hem zag en wilde dan opgetild worden. Misschien was de hond alleen in huis genomen om het hechtingsproces tussen adoptieouders en hun nieuwe kinderen op gang te brengen.

Als we bij haar in de buurt waren en de hond kwam langs, dan begon ze altijd opgewonden te praten. Ze sprak toen nog vooral Kréyol en het enige dat we verstonden was chen, chen (hond, hond). Deze hond was, samen met nog twee andere, minder opvallende honden, het enige voorbeeld voor Sherly van een Huisdier.

Huisdieren zijn dus vooral eng.

Ze was daarom onaangenaam verrast toen ze in haar nieuwe huis hier in Leiden twee katten ontdekte! Chen! Chen! Ze gilde van angst. En onze katten, toch al niet de meest heldhaftige exemplaren van hun soort, schrokken zich het zuur van haar gegil en liepen het kattenluik bijna kapot in hun haast om naar buiten te komen.

Inmiddels, ruim twee maanden later, is de situatie niet veel beter. OK, de scherpe kantjes zijn er af. Sherly gilt niet meer zo hard als ze de katten ziet en de katten vertrekken met een beschaafd vaartje als ze Sherly zien. Een enkele keer heeft Sherly Polly geaaid en Polly (de donkere) leek het leuk te vinden. En ook Macho heeft ze eens geaaid, en ook dat ging goed. Maar over het algemeen houdt men afstand van elkaar. Overdag zijn de katten meestal buiten en ’s avonds, tegen de tijd dat Sherly gaat slapen, verschijnen ze op de schutting om te kijken of de kust veilig is en zodra Sherly het toneel heeft verlaten, komen ze binnen.

Vreedzame coëxistentie, noemden ze dat in de Koude Oorlog.

Van "manger" naar eten

Toen Sherly hier nog maar net was, had ze een geweldige eetlust. Mangé, mama, mangé!! Luid smakkend at ze alles op wat we haar voorzetten – nou ja, bijna alles. Die wat te haastig roergebakken groentes die zo klagelijk piepten tussen de tanden, die wilde ze niet. Heerlijk, dachten we, wat een gemakkelijk kind. We hoeven alleen maar iets te zeggen over dat smakken, zodra ze dat woord begrijpt. Lachend schoven we alle zorgelijke raadgevingen over eetgedrag bij peuters opzij. Maar intussen leerde ze het Nederlandse woord voor eten en gaandeweg is er toch steeds meer gepeuter in dat eetgedrag geslopen. Dingen die ze eerst lekker vond, lust ze ineens niet meer. Dan zit ze met een lang gezicht te kijken naar haar bord en wendt hooghartig het hoofd af als we een smakelijk hapje voorhouden.

Tja, wat moet je dan? De wenken voor u en uw gezin bij eetpeuteren wijzen er allemaal op dat het vooral gezellig moet blijven aan tafel. Een kind zorgt er toch wel voor dat het binnenkrijgt wat het nodig heeft. Het zal zich echt niet verhongeren, zo sust het boekje verder. Maar het gaat hier niet over te weinig of te veel eten: het gaat over wel of niet eten wat wij haar voorzetten. En daar komt het ouderlijk gezag in het geding! Een strijd om de macht over het Menu! Mogen bruine bonen nog? En spinazie à la crème?

We hebben het geprobeerd met onderhandelen en met straffen en belonen. Dat werkt redelijk, maar echt gezellig is het niet. Misschien moeten we wat toegeven en het menu een beetje aanpassen in haar richting? Dat klinkt niet aantrekkelijk want hoever moeten we dan gaan? Of gewoon stoïcijns het menu blijven bepalen en haar de ruimte laten om niet te eten?

Wat hebben ouders toch veel om over te tobben …

Inburgering: module "Mobiliteit"

Sherly is hard op weg om een nieuw deelcertificaat te halen in haar inburgering: het driewielerbrevet! De onschatbare waarde van een eigen vervoermiddel was nog niet zo tot haar doorgedrongen, want een cursus fietsen had bepaald niet de hoogste prioriteit. Die ligt nog steeds bij het uitbreiden van haar woordenschat en het oefenen met nee-zeggen.

In de grote speeltuin van het Zuiderkwartier, waar we soms naartoe gaan, zijn driewielers beschikbaar in vele soorten en maten. Sherly probeerde ze aanvankelijk allemaal, maar zonder veel succes. Eer ze het rondtrappen van de pedalen een beetje aan de gang had, had ze zichzelf klemgereden in het gras of in een hoekje, want ze worstelde nog met het vraagstuk hoe je zo'n apparaat de gewenste richting op kreeg. De interesse in driewielers was dan ook al snel verdwenen. Daar was weinig plezier aan te beleven.

Of misschien toch wel? Het bleef verleidelijk, zo'n driewieler. Zo af en toe deed ze daarom nog maar eens een poging. En ineens had ze het te pakken! Gisterenmiddag wilde ze graag een blokje om, op haar eigen driewieler. Ik liep met haar mee en verwachtte al weer met pijn in mijn rug thuis te komen omdat ik me steeds zou moeten bukken voor een duwtje hier of een bochtje daar. Maar niets van al dat gestuntel! Ze peddelde zelfverzekerd voor me uit en bestuurde het fietsje met vaste hand. Ik voelde me het vierde wiel aan de driewieler - maar had daar geen moeite mee!