Slapen

Sherly gaat slapen. Ze slaapt nog bij ons op de kamer, op een matrasje aan het voeteneind van ons bed. Eén keer wilde ze zelf alleen slapen op haar eigen kamer, maar diep in de nacht werd zij wakker en huilde en riep hartverscheurend om ons en ze werd pas weer rustig toen ik op een matras naast haar bed kwam liggen. We hebben om raad gevraagd bij de Stichting Adoptievoorzieningen en die zeiden wat wij al vermoedden: voor alleen slapen voelt Sherly zich nog lang niet veilig genoeg, Dus toen hebben we haar matrasje maar weer bij ons gelegd.

Overdag is Sherly een vrolijk, extravert kind. Ze houdt van praten, véél praten, en lacht vaak. ’s Nachts slaapt ze goed, tenminste, ze slaapt door, wordt niet wakker. Maar vaak hoor ik haar ’s nachts even in haar slaap kreunen alsof ze pijn heeft, of heel even jammeren. Het klinkt dan of ze gaat huilen, maar het zet niet door. Soms ligt ze te woelen, glijdt van haar matrasje af en belandt dan onder ons voeteneinde. Dan leg ik haar weer terug.

Wat gaat er allemaal om in dat hoofdje, ’s nachts? Haar hele wereld staat op zijn kop. Soms kijk ik naar de foto waarop ze bij haar moeder op schoot zit, de dag dat ze naar het tehuis werd gebracht. Ze zit daar niets vermoedend, twee en een half jaar oud, wrijft zich in de ogen en kijkt wat dromerig voor zich uit. Haar moeder kijkt met grote, droevige ogen naar de fotograaf. Op die dag werd een fundament onder Sherly’s leven weggeslagen en sindsdien is ze altijd bezig om die veiligheid weer terug te krijgen bij anderen die voor haar willen zorgen en haar liefde willen geven. En de laatste 11 weken zijn wij voor haar die anderen geweest. Hoe kan zij erop vertrouwen dat wij wél bij haar blijven?