Vandaag zijn we naar zee geweest. Sherly heeft de hele dag heerlijk in het zand gespeeld. Toen we vanmiddag thuis kwamen, was Sherly echter ineens ontroostbaar verdrietig. Om alles huilde ze: dat ze niet zelf het portier van de auto had mogen dichtdoen, dat ze geen banaan mocht vlak voor het eten en dat ze, toen ze het koud kreeg, haar vestje niet onder haar mooie zomerjurkje kon dragen, maar alleen eroverheen, waardoor je het jurkje niet meer kon zien. Toen dat allemaal voorbij was, en ze weer even naar de televisie keek, begon ze weer te snikken en ze zei dat ze niet meer kon ophouden met huilen. We vermoedden al dat dit iets met de vorige dag te maken had, met haar ontmoeting met Molly en Joyce. Sherly zei even later ook dat ze verdrietig was omdat ze nu weer weg waren en ze hen niet meer zou zien.
Sherly praat bijna nooit over Haiti en het is net alsof ze er nauwelijks concrete herinneringen aan heeft. Maar diep in haar zit van alles verborgen en soms komt dat ineens naar boven. Als groot, woordeloos verdriet.
