Wandelen

Sherly heeft de pech die veel kinderen hebben, dat haar ouders van wandelen houden. Het vergt vaak wat onderhandelen voordat Sherly meegaat, maar gelukkig is Sherly wel heel loyaal in het nakomen van haar afspraken. "Ik loop heel goed mee he, mama?", zegt ze dan tijdens de wandeling, waarmee ze bedoelt dat zij wel rekent op de afgesproken tegenprestatie van onze kant. En natuurlijk houden wij ons daaraan: een glaasje limonade, en als het even kan een speeltuintje. Onlangs hebben we het anders gedaan: we hebben Sherly's overbuurmeisje en beste vriendinnetje Sanne meegenomen. Een wandeling van 6 kilometer in de Kennemerduinen. De taak van de dames was de groene paaltjes te zoeken, anders zouden we onherroepelijk verdwalen. Ze hebben alle 6 kilometers rennend en joelend afgelegd en er door al het heen en weer rennen nog zeker 2 kilometer bijgeplust! En over het ijsje achteraf hebben we onderweg niet gepraat. Al die ouders die van wandelen houden kennen deze methode natuurlijk allang, maar het resultaat is zo verbluffend dat ik het toch even kwijt moet.

Het gaat goed, en toch ...

De afgelopen maanden ben ik als ervarings-ouder bij een aantal VIA-cursusgroepen geweest om te vertellen over Sherly. De VIA-cursus is een cursusreeks van de Stichting Adoptievoorzieningen, die aspirant-adoptieouders moeten volgen om een beginseltoestemming voor adoptie te krijgen van het Ministerie van Justitie. In de cursus komen zaken aan de orde als hechting, omgaan met het adoptieverhaal, “kindertehuisgedrag” van adoptiekinderen, praktische zaken rond adoptie en nog veel meer. Ik heb de cursus destijds heel zinvol gevonden en was blij dat ik iets terug kon doen door mijn ervaringen te delen met aspirant-ouders.

Ik had voor mijn verhaal een keuze gemaakt uit de vele foto’s van Sherly en daarbij de nadruk gelegd op het eerste jaar dat ze bij ons was. Bij elke foto hoorde een verhaaltje, waarin ik inging op ons proces van hechting, bijzondere momenten in Sherly’s ontwikkeling en ook op twijfels die je als ouder nu eenmaal op zijn tijd hebt. Bijzonder daarin is, dat je de neiging hebt om ‘eigenaardigheden’ of opvallend gedrag van Sherly heel snel te interpreteren in het licht van de adoptie, terwijl het soms ook ‘gewoon’ kan gaan om het gedrag van een kind van een jaar of 6 dat soms het gevoel heeft in haar eentje te moeten opboksen tegen vader én moeder. Een mooi voorbeeld is die opmerking lang geleden: “Jullie vinden alleen elkaar lief en ik heb niemand!”. Een goede vriendin, aan wie ik dit verhaal onlangs vertelde, herkende dat onmiddellijk uit haar eigen jeugd – ook zij was enig kind.

Tegelijk kreeg ik ook reacties op mijn verhaal die Barbara en mij weer aan het denken zetten. Sherly doet erg haar best, is een opmerking die bij mij bleef hangen. Ze doet ook erg haar best, is heel zelfstandig en toont een groot gevoel voor verantwoordelijkheid, hecht érg aan regels (dat geeft veiligheid) en ze vindt het heel moeilijk als we haar wijzen op dingen die ze beter niet kan doen (zoals smakken, of erg kwaad worden op vriendinnetjes die niet doen wat zij wil). Tegelijk lijkt ze wat moeite te hebben om mee te komen op school.

We hebben eens gebeld met mensen van de nazorg van de Stichting Adoptievoorzieningen. Zonder ons nu meteen de indruk te geven dat er van alles mis was, gaven zij ons aan dat zij zich konden voorstellen dat wij graag wat meer inzicht zouden krijgen in hoe het nu eigenlijk met Sherly gaat. Het gaat heel goed met haar, vinden we, maar toch lijkt ons iets als video-interactie begeleiding zinvol. We hebben ons hier dus voor opgegeven. Wanneer het allemaal zal plaatsvinden is nog onduidelijk. Later ongetwijfeld meer hierover.