Slapen

Sherly gaat slapen. Ze slaapt nog bij ons op de kamer, op een matrasje aan het voeteneind van ons bed. Eén keer wilde ze zelf alleen slapen op haar eigen kamer, maar diep in de nacht werd zij wakker en huilde en riep hartverscheurend om ons en ze werd pas weer rustig toen ik op een matras naast haar bed kwam liggen. We hebben om raad gevraagd bij de Stichting Adoptievoorzieningen en die zeiden wat wij al vermoedden: voor alleen slapen voelt Sherly zich nog lang niet veilig genoeg, Dus toen hebben we haar matrasje maar weer bij ons gelegd.

Overdag is Sherly een vrolijk, extravert kind. Ze houdt van praten, véél praten, en lacht vaak. ’s Nachts slaapt ze goed, tenminste, ze slaapt door, wordt niet wakker. Maar vaak hoor ik haar ’s nachts even in haar slaap kreunen alsof ze pijn heeft, of heel even jammeren. Het klinkt dan of ze gaat huilen, maar het zet niet door. Soms ligt ze te woelen, glijdt van haar matrasje af en belandt dan onder ons voeteneinde. Dan leg ik haar weer terug.

Wat gaat er allemaal om in dat hoofdje, ’s nachts? Haar hele wereld staat op zijn kop. Soms kijk ik naar de foto waarop ze bij haar moeder op schoot zit, de dag dat ze naar het tehuis werd gebracht. Ze zit daar niets vermoedend, twee en een half jaar oud, wrijft zich in de ogen en kijkt wat dromerig voor zich uit. Haar moeder kijkt met grote, droevige ogen naar de fotograaf. Op die dag werd een fundament onder Sherly’s leven weggeslagen en sindsdien is ze altijd bezig om die veiligheid weer terug te krijgen bij anderen die voor haar willen zorgen en haar liefde willen geven. En de laatste 11 weken zijn wij voor haar die anderen geweest. Hoe kan zij erop vertrouwen dat wij wél bij haar blijven?

Een nieuwe speelervaring!

Gisteren zijn we met Sherly naar een overdekte speeltuin geweest in Delft. Een grote zaal vol veilige én leuke speelconstructies waarop ze naar hartelust kon springen, klimmen, kruipen en rennen. Het was voor ons alledrie een spannende en volkomen nieuwe ervaring!

Sherly vond het zo geweldig, dat ze nauwelijks tijd had voor een glaasje limonade. Dat ging maar af van de Zuivere Speeltijd. En wij, wij vonden het ook geweldig. Het is heerlijk om je kind zo opgetogen en toegewijd bezig te zien met Spelen.






Laat de winter nu maar komen!

Ook dieren hebben liefde nodig

Dit is de grote, versleten Sint Bernhardhond in God’s Littlest Angels, het tehuis in Haiti waar Sherly heeft gewoond. Ik weet niet of hij een naam heeft. Hoewel het beest niet veel anders deed dan wat rondsloffen en in de weg liggen, waren de kinderen doodsbang voor hem. Logisch ook, want hij was bijna een mopperige kop groter dan de kleuters. Sherly rende altijd meteen naar ons toe als ze hem zag en wilde dan opgetild worden. Misschien was de hond alleen in huis genomen om het hechtingsproces tussen adoptieouders en hun nieuwe kinderen op gang te brengen.

Als we bij haar in de buurt waren en de hond kwam langs, dan begon ze altijd opgewonden te praten. Ze sprak toen nog vooral Kréyol en het enige dat we verstonden was chen, chen (hond, hond). Deze hond was, samen met nog twee andere, minder opvallende honden, het enige voorbeeld voor Sherly van een Huisdier.

Huisdieren zijn dus vooral eng.

Ze was daarom onaangenaam verrast toen ze in haar nieuwe huis hier in Leiden twee katten ontdekte! Chen! Chen! Ze gilde van angst. En onze katten, toch al niet de meest heldhaftige exemplaren van hun soort, schrokken zich het zuur van haar gegil en liepen het kattenluik bijna kapot in hun haast om naar buiten te komen.

Inmiddels, ruim twee maanden later, is de situatie niet veel beter. OK, de scherpe kantjes zijn er af. Sherly gilt niet meer zo hard als ze de katten ziet en de katten vertrekken met een beschaafd vaartje als ze Sherly zien. Een enkele keer heeft Sherly Polly geaaid en Polly (de donkere) leek het leuk te vinden. En ook Macho heeft ze eens geaaid, en ook dat ging goed. Maar over het algemeen houdt men afstand van elkaar. Overdag zijn de katten meestal buiten en ’s avonds, tegen de tijd dat Sherly gaat slapen, verschijnen ze op de schutting om te kijken of de kust veilig is en zodra Sherly het toneel heeft verlaten, komen ze binnen.

Vreedzame coëxistentie, noemden ze dat in de Koude Oorlog.

Van "manger" naar eten

Toen Sherly hier nog maar net was, had ze een geweldige eetlust. Mangé, mama, mangé!! Luid smakkend at ze alles op wat we haar voorzetten – nou ja, bijna alles. Die wat te haastig roergebakken groentes die zo klagelijk piepten tussen de tanden, die wilde ze niet. Heerlijk, dachten we, wat een gemakkelijk kind. We hoeven alleen maar iets te zeggen over dat smakken, zodra ze dat woord begrijpt. Lachend schoven we alle zorgelijke raadgevingen over eetgedrag bij peuters opzij. Maar intussen leerde ze het Nederlandse woord voor eten en gaandeweg is er toch steeds meer gepeuter in dat eetgedrag geslopen. Dingen die ze eerst lekker vond, lust ze ineens niet meer. Dan zit ze met een lang gezicht te kijken naar haar bord en wendt hooghartig het hoofd af als we een smakelijk hapje voorhouden.

Tja, wat moet je dan? De wenken voor u en uw gezin bij eetpeuteren wijzen er allemaal op dat het vooral gezellig moet blijven aan tafel. Een kind zorgt er toch wel voor dat het binnenkrijgt wat het nodig heeft. Het zal zich echt niet verhongeren, zo sust het boekje verder. Maar het gaat hier niet over te weinig of te veel eten: het gaat over wel of niet eten wat wij haar voorzetten. En daar komt het ouderlijk gezag in het geding! Een strijd om de macht over het Menu! Mogen bruine bonen nog? En spinazie à la crème?

We hebben het geprobeerd met onderhandelen en met straffen en belonen. Dat werkt redelijk, maar echt gezellig is het niet. Misschien moeten we wat toegeven en het menu een beetje aanpassen in haar richting? Dat klinkt niet aantrekkelijk want hoever moeten we dan gaan? Of gewoon stoïcijns het menu blijven bepalen en haar de ruimte laten om niet te eten?

Wat hebben ouders toch veel om over te tobben …

Inburgering: module "Mobiliteit"

Sherly is hard op weg om een nieuw deelcertificaat te halen in haar inburgering: het driewielerbrevet! De onschatbare waarde van een eigen vervoermiddel was nog niet zo tot haar doorgedrongen, want een cursus fietsen had bepaald niet de hoogste prioriteit. Die ligt nog steeds bij het uitbreiden van haar woordenschat en het oefenen met nee-zeggen.

In de grote speeltuin van het Zuiderkwartier, waar we soms naartoe gaan, zijn driewielers beschikbaar in vele soorten en maten. Sherly probeerde ze aanvankelijk allemaal, maar zonder veel succes. Eer ze het rondtrappen van de pedalen een beetje aan de gang had, had ze zichzelf klemgereden in het gras of in een hoekje, want ze worstelde nog met het vraagstuk hoe je zo'n apparaat de gewenste richting op kreeg. De interesse in driewielers was dan ook al snel verdwenen. Daar was weinig plezier aan te beleven.

Of misschien toch wel? Het bleef verleidelijk, zo'n driewieler. Zo af en toe deed ze daarom nog maar eens een poging. En ineens had ze het te pakken! Gisterenmiddag wilde ze graag een blokje om, op haar eigen driewieler. Ik liep met haar mee en verwachtte al weer met pijn in mijn rug thuis te komen omdat ik me steeds zou moeten bukken voor een duwtje hier of een bochtje daar. Maar niets van al dat gestuntel! Ze peddelde zelfverzekerd voor me uit en bestuurde het fietsje met vaste hand. Ik voelde me het vierde wiel aan de driewieler - maar had daar geen moeite mee!

Nieuwe wegen

Sinds Sherly voor het slapen gaan televisie kijkt, kijkt ze naar de verhaaltjes van de Little People, de figuurtjes van Fisher Price, met lieve stemmetjes en een positieve blik op de wereld en die steeds verkondigen dat alles kan zolang je er maar in gelooft. Dat laatste zou wel eens uit kunnen gaan komen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik zuiver suikerwater ga uitscheiden als ik hier nog veel langer naar moet kijken. Toch hadden we net een nieuwe DVD gekocht, de laatste uit het magazijn: de markt voor de DVD’s is kennelijk net zo verzadigd met die zoetigheid als mijn bloed.

Vanavond zat Sherly te treuzelen met haar toetje. Ze vindt toetjes heerlijk, maar er is zo veel interessants om haar heen dat commentaar verdient, dat ze het eten wel eens vergeet. We hoopten haar dus bij de les te krijgen door kort het verdere - en steeds eendere - plan van de avond te schetsen: “Sherly, eet je toetje maar op, dan gaan we plassen, dan tanden poetsen, dan pyama aan en pantoffels aan en badjas aan en dan …. televisie! Michael, en Boer Jet!”

“Keen Michael”, was haar kordate antwoord. Wij roken onze kans! Wat wil je dan zien? Sesamstraat?
- “Sesamstraat!”
- “Wil je Sesamstraat zien? Bert en Ernie?”
- “Ja! Sesamstraat!”

Dus vanavond na het tanden poetsen …..


… en de pyama aan en de pantoffels aan en de badjas aan …


... keek Sherly innig tevreden naar Bert en Ernie!

Bert en Ernie, waar papa en mama ook erg dol op zijn! Het huis zoemde van genoegen.

Sherly in de auto

Sherly vindt het heerlijk om in de auto te zitten, want er is onderweg zoveel te zien! En ze houdt ervan om dat allemaal te benoemen en ons trots haar groeiende woordenschat te laten horen. Het is een soort rijdende overhoring van de geleerde woordjes, zonder dat wij vragen hoeven te stellen. Mama! Kijk es! Bús, mama, bús. Papa, vrà-auto!. Mó-len! Calavan, papa, calavan! Koeieeeeen! En als we dan langs een leeg weiland rijden: Papa! Kéén koeieeeeen!

Ze heeft altijd een 10.