Inburgering: module "Mobiliteit"

Sherly is hard op weg om een nieuw deelcertificaat te halen in haar inburgering: het driewielerbrevet! De onschatbare waarde van een eigen vervoermiddel was nog niet zo tot haar doorgedrongen, want een cursus fietsen had bepaald niet de hoogste prioriteit. Die ligt nog steeds bij het uitbreiden van haar woordenschat en het oefenen met nee-zeggen.

In de grote speeltuin van het Zuiderkwartier, waar we soms naartoe gaan, zijn driewielers beschikbaar in vele soorten en maten. Sherly probeerde ze aanvankelijk allemaal, maar zonder veel succes. Eer ze het rondtrappen van de pedalen een beetje aan de gang had, had ze zichzelf klemgereden in het gras of in een hoekje, want ze worstelde nog met het vraagstuk hoe je zo'n apparaat de gewenste richting op kreeg. De interesse in driewielers was dan ook al snel verdwenen. Daar was weinig plezier aan te beleven.

Of misschien toch wel? Het bleef verleidelijk, zo'n driewieler. Zo af en toe deed ze daarom nog maar eens een poging. En ineens had ze het te pakken! Gisterenmiddag wilde ze graag een blokje om, op haar eigen driewieler. Ik liep met haar mee en verwachtte al weer met pijn in mijn rug thuis te komen omdat ik me steeds zou moeten bukken voor een duwtje hier of een bochtje daar. Maar niets van al dat gestuntel! Ze peddelde zelfverzekerd voor me uit en bestuurde het fietsje met vaste hand. Ik voelde me het vierde wiel aan de driewieler - maar had daar geen moeite mee!