Toen Sherly hier nog maar net was, had ze een geweldige eetlust. Mangé, mama, mangé!! Luid smakkend at ze alles op wat we haar voorzetten – nou ja, bijna alles. Die wat te haastig roergebakken groentes die zo klagelijk piepten tussen de tanden, die wilde ze niet. Heerlijk, dachten we, wat een gemakkelijk kind. We hoeven alleen maar iets te zeggen over dat smakken, zodra ze dat woord begrijpt. Lachend schoven we alle zorgelijke raadgevingen over eetgedrag bij peuters opzij. Maar intussen leerde ze het Nederlandse woord voor eten en gaandeweg is er toch steeds meer gepeuter in dat eetgedrag geslopen. Dingen die ze eerst lekker vond, lust ze ineens niet meer. Dan zit ze met een lang gezicht te kijken naar haar bord en wendt hooghartig het hoofd af als we een smakelijk hapje voorhouden.
Tja, wat moet je dan? De wenken voor u en uw gezin bij eetpeuteren wijzen er allemaal op dat het vooral gezellig moet blijven aan tafel. Een kind zorgt er toch wel voor dat het binnenkrijgt wat het nodig heeft. Het zal zich echt niet verhongeren, zo sust het boekje verder. Maar het gaat hier niet over te weinig of te veel eten: het gaat over wel of niet eten wat wij haar voorzetten. En daar komt het ouderlijk gezag in het geding! Een strijd om de macht over het Menu! Mogen bruine bonen nog? En spinazie à la crème?
We hebben het geprobeerd met onderhandelen en met straffen en belonen. Dat werkt redelijk, maar echt gezellig is het niet. Misschien moeten we wat toegeven en het menu een beetje aanpassen in haar richting? Dat klinkt niet aantrekkelijk want hoever moeten we dan gaan? Of gewoon stoïcijns het menu blijven bepalen en haar de ruimte laten om niet te eten?
Wat hebben ouders toch veel om over te tobben …
2 opmerkingen:
Wat een leuk dagboek! Heerlijk om te lezen.
Wat dat eten betreft, ik heb nog niet zo lang geleden een soortgelijke 'strijd' gevoerd met een negenjarige. Mijn formule: gewoon op tafel zetten wat je zelf goed lijkt (zeker als ze het eerder wél lustte, want dan is het eten zelf het probleem niet). Of ze het eet of niet mag ze zelf bepalen, maar let erop dat je haar buiten de reguliere maaltijden om niets anders geeft. Na een tijdje krijgt ze wel honger, en gaat ze vanzelf eten.
Probeer het niet-eten zo veel mogelijk te negeren en laad je niet verleiden tot een uitputtende strijd. Voor je het weet, is niet eten een uitstekende manier om aandacht te krijgen. Schenk daarentegen veel aandacht aan wél goed eten.
Het klinkt een beetje hard, maar bij ons was het probleem binnen twee weken opgelost: het ging niet om het eten, maar om de aandacht. Nu prijzen wij onze (inmiddels tienjarige) uitbundig na afloop van wéér een geslaagde maaltijd.
oho, wat herkenbaar :-) Het lijkt wel het verhaal van onze Eva, intussen 19 jaar en niet de grootste eter, maar kerngezond. De macht om het eten, de dagelijkse strijd om wiens wil nu wet is, en hoeveel aandacht je kan krijgen ... Je schrijft het goed, wat aanpassen, wat straffen en belonen, wat negeren en vooral de strijd niet laten primeren. Een mix van die elementen is handig om de lieve vrede te bewaren...
Succes met je prachtige dochter, ze heeft alles in zich om het prima te doen, dat denk ik wel.
Vriendelijke groet.
Een reactie posten