De omgekeerde wereld

Vanmorgen keken Sherly en ik samen naar een advertentie in de krant waar Sinterklaas en twee Zwarte Pieten prominent aanwezig waren. Sherly wees op de Pieten en zei: "Die zijn bruin, hè?". "Ja", antwoordde ik, "die zijn bruin, net als jij; misschien ben jij ook wel een Zwarte Piet. "Ja", zei Sherly, "maar dan niet echt".

Geïnformeerd blijven

Verleden jaar leerde Sherly Sinterklaas kennen. Aanvankelijk was ze niet zo onder de indruk. "Waar gaat dat met mijn schoen naartoe", leek ze te denken toen ze op school voor het eerst haar schoen mocht zetten. Maar toen ze thuis had gezien dat de wortel van de vorige avond was verruild voor een cadeautje, werd het toch allemaal iets serieuzer. En na pakjesavond kon Sint niet meer stuk, vooral toen bleek dat ze alle gekregen cadeautjes mee naar huis mocht nemen.

Dit jaar zat Sherly dan ook aan de buis gekluisterd bij ieder Sinterklaasjournaal en vandaag helemaal, bij de reportage van de intocht van de Goedheiligman in Schiedam. Zou het allemaal nog goed komen met die natte pakjes op de boot? Zou de boot wel op tijd aankomen? En hoe was het nou met die Zielepiet die zo'n heimwee had?

Haar schoentje staat voor het eerst dit jaar bij de schoorsteen, met wortel en al. Zou de Sint er vannacht iets in doen?

Griep

Van welke nationaliteit die is, weet ik niet zeker, maar Sherly heeft griep. Gisterenmorgen had ze flinke koorts (ruim 39) en ze klaagde over pijn in haar nek. Toen we hadden vastgesteld dat het niet om nekkramp ging, bleef griep als enige voor de hand liggende huis- tuin- en keukendiagnose over. En toen we de sinaasprilletjes hadden opgediept, was ook de remedie daar. Althans, de remedie tegen de klachten, niet tegen de griep. Want die gaat zijn eigen gang, al dan niet met gitaarmuziek. Gisterenavond wist die zelfs een koorts van iets boven de 40 graden neer te zetten. Het beruchte hoesten bleef evenwel uit. Daarna daalde de koorts vrij snel - Sherly is begonnen korte metten te maken met de indringers. Vandaag had ze alweer wat meer praats en vanavond tijdens het eten kletste ze als altijd. Ze heeft nu nauwelijks koorts meer, maar we houden haar morgen toch nog maar een dagje thuis, voor de zekerheid.

Adoptiedialoog

Vanmorgen tijdens het ontbijt zei Sherly zonder enige aanleiding: “Papa, ik heb eerder een andere mama gehad hè?”. “En wanneer was dat dan Sherly”, vroeg ik.
- “In Haïti”.
- “Ja, daar had je een andere mama”.
- “En ook een andere papa hè, maar die is dood”.
- “Ik weet niet of die dood is, Sherly, maar je had daar ook een andere papa. Misschien is die dood, maar zeker weten we dat niet”.
- “En toen ging mijn andere mama ook dood”.
- “Nee, liefie, die leeft nog, wie heeft je verteld dat ze dood zou zijn?”
- “D…” (het buurmeisje), “die zegt dat”.
- “Je andere mama is niet dood Sherly, zij leeft nog, in Haïti. Zij was zo arm, dat ze jou naar het tehuis heeft gebracht waar we jou hebben opgehaald”.
- “En toen heb ik eerst bij jullie op de kamer geslapen, hè?”
- “Ja, bij ons op de kamer…”.

Wij hebben ons voorgenomen om voorlopig niet zelf over het adoptieverhaal te beginnen, maar te wachten tot Sherly ermee zou komen. En dat gebeurt nu ineens, op een manier die we niet voorzien hadden: een gesprek tussen Sherly en haar buurmeisje, met wie ze regelmatig speelt. Achteraf gezien natuurlijk heel logisch: het buurmeisje ziet dat Sherly een andere kleur heeft dan wij en vraagt aan haar moeder hoe dat zit. Die vertelt dat wij Sherly hebben geadopteerd en misschien ook wel waarom Sherly niet bij haar ouders kon blijven. Zo’n meisje van bijna 5 is daar dan mee bezig en vertelt het verhaal – haar versie – aan Sherly, als om bevestiging te vragen. Maar voor Sherly lijkt het nieuw, hoewel het om haar eigen levensverhaal gaat. En die vraagt dan weer bevestiging bij ons. Zo begint de puzzel voor haar, de puzzel van haar oorsprong. Terloops. Bij een broodje met chocopasta en een bekertje melk.

En na het ontbijt poseerde ze met de tovenaarshoed die ze voor Halloween gemaakt had bij de naschoolse opvang. Vrolijk als meestal.