Zware sneeuwval; grote overlast

Gisteren gaf het KNMI een weeralarm: “Zware sneeuwval; grote overlast. In een groot deel van het land sneeuwt het matig tot zwaar. Verder staat er veel wind en hebben we te maken met sneeuwjacht. De sneeuw en de overlast houden tot in de middag aan”. Het weer gedroeg zich zoals verwacht. De overlast ging aan ons – en zeker aan Sherly! – voorbij.

O Denneboom

Vandaag hebben Sherly en ik de kerstboom versierd, terwijl het KNMI een weeralarm afgaf voor zware sneeuwval. Daarover later vast meer. Sherly nam de onderkant van de boom voor haar rekening, ik de bovenkant. Dat leek ons het meest praktisch. Toen we klaar waren zei Sherly: "wat een werk hè?". Waar heeft ze dát nou weer vandaan, vroeg ik mij geamuseerd af. Het resultaat vond ze "prachtig", en daarna legde ze aan mij uit dat prachtig hetzelfde betekent als mooi.

De waarheid omtrent St. Nicolaas

Vanmiddag was Barbara samen met Sherly bij de Blokker. Daar zag Sherly een DVD liggen van Sneeuwwitje, precies zo een als zij eergisteren van Sinterklaas had gekregen. De gevolgtrekking was snel gemaakt: "Hé kijk mama! Misschien heeft Sinterklaas mijn cadeautje wel hier gekocht!".

De omgekeerde wereld

Vanmorgen keken Sherly en ik samen naar een advertentie in de krant waar Sinterklaas en twee Zwarte Pieten prominent aanwezig waren. Sherly wees op de Pieten en zei: "Die zijn bruin, hè?". "Ja", antwoordde ik, "die zijn bruin, net als jij; misschien ben jij ook wel een Zwarte Piet. "Ja", zei Sherly, "maar dan niet echt".

Geïnformeerd blijven

Verleden jaar leerde Sherly Sinterklaas kennen. Aanvankelijk was ze niet zo onder de indruk. "Waar gaat dat met mijn schoen naartoe", leek ze te denken toen ze op school voor het eerst haar schoen mocht zetten. Maar toen ze thuis had gezien dat de wortel van de vorige avond was verruild voor een cadeautje, werd het toch allemaal iets serieuzer. En na pakjesavond kon Sint niet meer stuk, vooral toen bleek dat ze alle gekregen cadeautjes mee naar huis mocht nemen.

Dit jaar zat Sherly dan ook aan de buis gekluisterd bij ieder Sinterklaasjournaal en vandaag helemaal, bij de reportage van de intocht van de Goedheiligman in Schiedam. Zou het allemaal nog goed komen met die natte pakjes op de boot? Zou de boot wel op tijd aankomen? En hoe was het nou met die Zielepiet die zo'n heimwee had?

Haar schoentje staat voor het eerst dit jaar bij de schoorsteen, met wortel en al. Zou de Sint er vannacht iets in doen?

Griep

Van welke nationaliteit die is, weet ik niet zeker, maar Sherly heeft griep. Gisterenmorgen had ze flinke koorts (ruim 39) en ze klaagde over pijn in haar nek. Toen we hadden vastgesteld dat het niet om nekkramp ging, bleef griep als enige voor de hand liggende huis- tuin- en keukendiagnose over. En toen we de sinaasprilletjes hadden opgediept, was ook de remedie daar. Althans, de remedie tegen de klachten, niet tegen de griep. Want die gaat zijn eigen gang, al dan niet met gitaarmuziek. Gisterenavond wist die zelfs een koorts van iets boven de 40 graden neer te zetten. Het beruchte hoesten bleef evenwel uit. Daarna daalde de koorts vrij snel - Sherly is begonnen korte metten te maken met de indringers. Vandaag had ze alweer wat meer praats en vanavond tijdens het eten kletste ze als altijd. Ze heeft nu nauwelijks koorts meer, maar we houden haar morgen toch nog maar een dagje thuis, voor de zekerheid.

Adoptiedialoog

Vanmorgen tijdens het ontbijt zei Sherly zonder enige aanleiding: “Papa, ik heb eerder een andere mama gehad hè?”. “En wanneer was dat dan Sherly”, vroeg ik.
- “In Haïti”.
- “Ja, daar had je een andere mama”.
- “En ook een andere papa hè, maar die is dood”.
- “Ik weet niet of die dood is, Sherly, maar je had daar ook een andere papa. Misschien is die dood, maar zeker weten we dat niet”.
- “En toen ging mijn andere mama ook dood”.
- “Nee, liefie, die leeft nog, wie heeft je verteld dat ze dood zou zijn?”
- “D…” (het buurmeisje), “die zegt dat”.
- “Je andere mama is niet dood Sherly, zij leeft nog, in Haïti. Zij was zo arm, dat ze jou naar het tehuis heeft gebracht waar we jou hebben opgehaald”.
- “En toen heb ik eerst bij jullie op de kamer geslapen, hè?”
- “Ja, bij ons op de kamer…”.

Wij hebben ons voorgenomen om voorlopig niet zelf over het adoptieverhaal te beginnen, maar te wachten tot Sherly ermee zou komen. En dat gebeurt nu ineens, op een manier die we niet voorzien hadden: een gesprek tussen Sherly en haar buurmeisje, met wie ze regelmatig speelt. Achteraf gezien natuurlijk heel logisch: het buurmeisje ziet dat Sherly een andere kleur heeft dan wij en vraagt aan haar moeder hoe dat zit. Die vertelt dat wij Sherly hebben geadopteerd en misschien ook wel waarom Sherly niet bij haar ouders kon blijven. Zo’n meisje van bijna 5 is daar dan mee bezig en vertelt het verhaal – haar versie – aan Sherly, als om bevestiging te vragen. Maar voor Sherly lijkt het nieuw, hoewel het om haar eigen levensverhaal gaat. En die vraagt dan weer bevestiging bij ons. Zo begint de puzzel voor haar, de puzzel van haar oorsprong. Terloops. Bij een broodje met chocopasta en een bekertje melk.

En na het ontbijt poseerde ze met de tovenaarshoed die ze voor Halloween gemaakt had bij de naschoolse opvang. Vrolijk als meestal.

Avondritueel

Een paar maanden geleden hebben we het avondritueel voor het slapen gaan ingrijpend gewijzigd. Aanvankelijk mocht Sherly altijd nog even naar de televisie kijken voordat ze ging slapen. In haar pyama, met badjas en pantoffels, zat ze dan te kijken naar een aflevering van The Little People (zie een blog van lang geleden), het Zandkasteel, Tita Tovenaar, Muis of wat voor prachtigs dan ook. Leerzaam en leuk maar ook televisie. We zijn nu gaan voorlezen. Dat vond Sherly meteen een leuk idee. Eerst sprookjes: Roodkapje, Sneeuwwitje, Assepoester, Belle en het Beest, De Gelaarsde Kat, Roodkapje, Sneeuwwitje, Assepoester, Belle en het Beest, De Gelaarsde Kat, en zo verder. Daarna Jip en Janneke, soms afgewisseld met De Mol Die Wou Weten Wie Er Op Zijn Kop Had Gepoept. Die laatste is erg leuk om voor te lezen, omdat je dan de geluiden na mag doen van allerlei poepende dieren. Flàts! Rakketakketakketak! Plof! Plof! Plof! Plètsch!

Jip en Janneke zijn uiteindelijk toch veruit favoriet gebleken. Aan verhalen geen gebrek en Sherly vindt het prachtig! En dan is het ook nog eens didactisch verantwoord, en goed voor de inburgering. De nazorg dan, want voor de inburgering is ze inmiddels met vlag en wimpel geslaagd, dat mag zo langzamerhand toch wel duidelijk zijn.

Ontzet

Gisteren, 3 oktober, maakte Sherly haar tweede "Leids Ontzet" mee. Eerst de kermis: de zweefmolen, botsautootjes waarmee je niet mocht botsen, wagentjes waarin je als een dolle aan het stuur mag draaien zonder dat het ding uit koers raakt, en tenslotte de draaimolen. Daarna kijken naar de optocht. En dat alles met haar buurmeisje Sanne, bij wie zij daarna ging spelen en ze mocht ook nog eens blijven eten. Frietjes met mayonaise, appelmoes... Ondertussen aten wij hutspot. Dat had zij op vrijdag al op school gegeten en had ook dat lekker gevonden. Sherly houdt definitief van "3 oktober", denk ik. Zo wordt Sherly uit Kenscoff, Haiti, steeds meer Sherly uit Leiden.

Toemba!

Afgelopen woensdag voerde de klas van Sherly een theatervoorstelling op. Verkleed als cowboys en indianen dansten ze en zongen liedjes over cowboy Billie Boem en over schieten met bananen. Het was prachtig om te zien en ook Sherly straalde van plezier!

Terug van weggeweest

Een tijdlang heb ik niets van me laten horen, althans niet via dit weblog. Ik denk omdat alles met Sherly eigenlijk gaat als met ieder ander kind dat normaal opgroeit in een normaal gezinnetje. Sherly is voor ons steeds minder een geadopteerd kind geworden en steeds meer een kind als ieder ander – dat klinkt vreemd, maar ik weet geen betere omschrijving te bedenken. Ze onderscheidt zich in weinig van de kinderen uit haar klas, ze houdt van dezelfde spelletjes, van dezelfde muziek en dezelfde televisieprogramma’s, ze speelt na school bij vriendinnetjes of vriendinnetjes komen hier spelen. Ze heeft er moeite mee om speelgoed te delen en wil graag dat de dingen gaan zoals zij dat heeft bedacht. Als ieder ander kind, denk ik dan.

Natuurlijk, er zal vast nog wel een tijd komen dat haar bijzondere verleden meer naar de voorgrond komt. Voorlopig is ze er niet heel duidelijk mee bezig. Wel zegt ze soms met nadruk dat wij – papa, mama, Sherly en de katten Polly en Macho – bij elkaar horen en dat ze altijd bij ons zal blijven. En een heel enkele keer zegt ze nog dat ze niet terug wil naar Haiti, want Haiti is saai, vindt ze. En ze kent daar niemand, zegt ze, wat een heel relevante reden is om hier te blijven, vinden ook wij. Maar dat soort opmerkingen horen we niet heel vaak van haar.

Ze zit nu in groep 2, en begint zich te interesseren voor lezen en schrijven. Een tijdje geleden zat ze in een schriftje te krabbelen alsof ze schreef en ze zong daarbij een eenvoudig zelf bedacht liedje zonder duidelijke tekst. Vierkwartsmaat, drie kwartnoten, één tel rust en dat eindeloos herhaald. De volgende dag pakte een vriendinnetje het boekje en sloeg het open. “Dat zijn liedjes”, zei Sherly.

We zijn deze zomer op vakantie geweest in Canada, bij mijn zus, die in Ottawa woont. Mijn broer is ook gegaan met zijn gezin en met zijn allen hebben we rondgetrokken door Québec en New Brunswick, met campers. Zo leerde Sherly in één keer al haar neefjes en nichtjes echt goed kennen: Nicolas (17), Stéphane (15), Simon (12), Janneke (12), Liesje (10) en Bouke (7). Ze sloot zich meteen aan en al snel was het alsof Sherly er nooit niet bij was geweest. Het was heerlijk om te zien.

Weer een stap!

Een week geleden heeft Sherly een grote stap gezet: ze slaapt nu op haar eigen kamer. Lange tijd heeft ze op een matrasje op onze slaapkamer geslapen en één van ons bleef dan bij haar totdat ze sliep. Ze heeft een half jaar geleden al eens zelf aangegeven op haar eigen kamer te willen slapen, maar dat liep 's nachts uit op roepen en huilen totdat wij haar weer terug namen op onze kamer. We besloten verder maar niets te forceren.

Toen Sherly ons vertelde dat ze bij een nichtje wilde logeren, hebben wij haar gezegd dat ze dan wel eerst alleen moest kunnen slapen, zoals alle grote meisjes. We zijn ermee begonnen niet meer bij haar te blijven tot ze sliep. Dat gaf even wat protest, maar verder geen problemen. Al een paar dagen later wou Sherly de volgende stap ook wel zetten, die naar haar eigen kamer.
Dat heeft iets meer voeten in aarde gehad. Een aantal avonden heeft ze zichzelf lang wakker gehouden, ze heeft veel om ons geroepen en is een paar keer naar beneden gekomen. Maar de laatste drie keer ging het allemaal vanzelf. Het begint erop te lijken dat we die kinderkamer niet voor niets zo mooi hebben gemaakt.

Lekker in haar vel

Vanmorgen zei Sherly tegen mij dat zij later ook groot zou zijn. Ze wilde dan net zulk haar hebben als mama. Daarna wreef ze over haar handen en haar gezicht en zei: "Bruin mag blijven".

Zwemles

Sherly heeft zwemles, al een aantal weken geleden was de eerste keer dat ze ging, samen met haar overbuurmeisje Sanne. Verleden week zaterdag mochten wij ouders komen kijken - normaal zitten we tijdens de les in de kantine van het zwembad te wachten - en werden we bijgepraat over de vorderingen van de kampioenen in spe. Sherly lijkt te hebben besloten om een ontspannen Caraïbisch tempo aan te houden. Ze doet wat ze moet doen, maar alleen als ze daartoe wordt aangespoord. Gebeurt dat niet, dan ligt te meestentijds heerlijk ontspannen op haar zwemmatje, kijkt wat om zich heen en geniet kennelijk van het warme water. Ze is niet bang voor water, dat is hoopgevend, maar dat ze snel de kunst van het zwemmen onder de knie zal hebben, lijkt vooralsnog onwaarschijnlijk. Met de levenskunst zit het intussen wel goed...

Haïti

Graag wil ik jullie wijzen op deze fotoserie, van Patrick Farrell. Hij won er de Pullitzer price mee - terecht denk ik. Het zijn zeer schokkende en aangrijpende foto's die buitengewoon indringend vertellen over de rampen die Haïti troffen, verleden jaar. Eén tropische storm en twee hurricanes, met als gevolg overstromingen, veel doden en vermisten, verwoesting - en dat in een kwetsbaar land zonder effectieve regering, met nauwelijks steun. Een vergeten land, denk ik ook. Sherly komt uit dit land, zoals jullie weten, en daardoor voel ik mij verbonden dit land. Meer dan dit leed onder jullie aandacht brengen kan ik niet doen.

Feest!

Gisteren, zaterdag 11 april, was Sherly's kinderpartijtje. Voor ons de eerste keer dat we zoiets organiseerden. We hadden het grondig voorbereid. Er was een strak schema, vastgelegd in een spoorboekje waarin stond hoe laat welk onderdeel aan de beurt was. De kinderen gingen nog sneller door het programma heen dan we al hadden gedacht. Een spelletje duurt nog geen 10 minuten en dan moet er alweer wat anders komen. "Geen enkel plan overleeft het eerste contact met de vijand", schreef de Pruisische generaal Helmuth von Moltke (1800 - 1891), en dat bleek ook nu weer, al moet ik die schattige kleuters op Sherly's feestje niet als "de vijand" omschrijven. Enfin, we wisten in ieder geval van welk plan we afweken.

Het is een geweldige middag geworden. Het was prachtig weer, dus we konden veel activiteiten op het plaatsje doen. Allemaal oude en ook nieuwere spelletjes, waar de kinderen evenveel plezier beleefden als wij vroeger: zo snel mogelijk met een aardappel op een lepeltje naar de finish lopen, zonder de aardappel te laten vallen, zo snel mogelijk met een ballon tussen de knieën naar de finish lopen, zonder die ballon te laten vallen, stoelendans, "tik tik wie ben ik?", spekjes happen (ik moest hier en daar de spekjes op de juiste hoogte hangen), beeldendans (wie nog beweegt als de muziek stopt, is af) en om een beetje bij te komen: eieren schilderen.

Aan het eind was iedereen bijzonder tevreden en gelukkig, en wijzelf bovendien compleet uitgewoond. Heerlijk!

Hiep hiep!!

Vandaag was Sherly jarig. Ze werd vijf en het was haar eerste verjaardag bij ons in Nederland. Het is een heerlijke feestdag geworden. Vanmorgen werd ze uitgebreid toegezongen in haar klas, waar ze ook de mooie hoed kreeg die je hier op de foto ziet. En vanmiddag waren we met zijn drietjes thuis. We hebben haar een fiets gegeven, met zijwieltjes erop. Sherly vindt fietsen heerlijk, maar remmen vond ze nog maar niets. Allereerst kende ze het woord nog niet (wat? rennen?) of ze wilde het niet kennen. En stoppen wou ze ook niet. Daar heb je toch niet een fiets voor? Dus wij hebben er in een kalm drafje naast gelopen toen zij haar eerste tochtje op haar nieuwe fiets maakte.

Zaterdag heeft ze nog een partijtje en zondag komt er nog allemaal familie. De feestelijkheden zijn nog niet voorbij en de slingers blijven dus ook nog even hangen. Maar ze weet al wel dat ze alleen vandaag "jarige job" was. "Morgen ben jij jarige job", zei ze nog tegen mij. En toen ze vanavond ging slapen, zei ze: "welterusten papa jarige job".

Tractatie!

Sherly is bijna jarig. Al een tijdje zijn we bezig met de voorbereidingen. Allereerst cadeautjes kopen, maar ook plannen wat we allemaal gaan doen op het partijtje. Dat soort aangename beslommeringen konden we een jaar geleden al enigszins voorzien, toen we nog slechts in theorie ouders waren. Wat we echter nooit hadden kunnen bedenken was de inspanning die een tractatie voor de klasgenootjes vergt. Nu weten we ook wel dat de ene ouder daar meer werk van maakt dan de ander, maar dan nog is het allemaal een stuk ingewikkelder dan toen wij zelf als kind op school tracteerden. Toen - zucht, ik word oud - ging het nog gewoon om de snoepjes, de inhoud, zeg maar. Maar ook in het tractatiegebeuren heeft de marketing toegeslagen: het moet wél gelikt uitzien, anders verkoopt het niet! Aanvankelijk dachten wij dat wij daar niet zo aan zouden gaan meedoen, maar op de één of andere manier is het ook wel érg leuk, zo'n aangeklede tractatie. En dus was ons huis vandaag een soort thuiswerkatelier vol karton, roze papier, watten, scharen, stiften en lijm. En het was nog gezellig ook, om zo te fröbelen. En Sherly zat gezellig bij ons aan tafel, met haar poppenhuis te spelen. Geluk in de 21e eeuw is toch ook weer niet zo heel anders dan in de 20e.

Claude en Claudel!

Anderhalve week geleden waren Kees en Lisette hier, met hun zoons Claude en Claudel! Het was alweer een tijdje geleden dat zij en Sherly samen waren. Maar hun bezoek was een daverend succes, ook al omdat twee van die jongetjes vol daverende energie zitten! Het was erg leuk om hen weer terug te zien en om te horen dat ze inmiddels een beetje Brabants beginnen te praten. De dag werd afgesloten met de traditionele (want voor de tweede keer) frietjes met een frikandel. Sherly lust nog steeds geen frikandellen. De jongens vinden ze nog steeds lekker. Ze hebben karakter, alledrie.

Een winter aan zee

Afgelopen zondag waren Kees en Karin bij ons op bezoek met hun zoon Valentijn en hun dochters Li Ping en Berline. Sherly en Berline kennen elkaar nog uit GLA in Haiti. Berline is verleden jaar april naar Nederland gekomen, Sherly in juni. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, maar niets in hun gedrag wijst erop dat ze zo’n bijzonder gedeeld verleden hebben. Misschien dat ze dat later meer waarderen dan nu, misschien ook niet. Hoe dan ook hebben ze nu plezier samen. Ik vond het wel wonderlijk om hen tweeën op een koud Nederlands strand te zien lopen, wetende dat ze nog geen jaar geleden allebei nog in Haiti waren…

Wisselen?

Een paar dagen geleden ontdekten we tot onze verrassing dat Sherly opnieuw een tand verloren was. We hebben het ding nergens kunnen vinden; waarschijnlijk heeft Sherly het uitgevallen tandje doorgeslikt. In Haiti was ook al eens een tand uitgevallen. Het lijkt erop dat ze al begint met wisselen, een andere verklaring hebben we zo snel niet. Wel vroeg, vinden we. We hebben hierover een vraag geplaatst op een mailinglist van ouders met adoptiekinderen uit Haiti en uit de antwoorden kwam naar voren dat dit wel vaker voorkomt, dat vroege wisselen. Voor de zekerheid hebben we toch ook maar een afspraak gemaakt met de tandarts.

Cultuur happen

Afgelopen zondag waren we bij mijn broer in Dalfsen en op de terugweg aten we bij wijze van diner bij McDonald's. Dat kon wel een keer, vonden we. Sherly vond het allemaal héérlijk: de frietjes, de bitterballen (al smaken die meer naar zoute meelklonten) een hapje Big Mac en de milkshake. Toen we een half uurtje later het laatste stukje naar huis reden, riep ze nog vanaf de achterbank hoe lekker ze het had gevonden. Voor het eerst dat ze na het eten nog iets over het eten zei ...

Wat doet McDonald's toch met vet, koolhydraten en gemalen vlees, dat kinderen het onmiddellijk heerlijk vinden, of ze nou uit Haiti komen of uit Nederland (of allebei)? En is er een parallel te trekken met bijvoorbeeld K3, Walt Disney of prinsessenjurken? Ook daarvoor is Sherly als een blok gevallen.

Westerse magie. Daar kan niets tegenop.

Maandelijks ritueel

Barbara heeft Sherly's haar gewassen, gespoeld en geolied en straks gaat ze vlechtjes maken. Stiekum vinden we Sherly met los haar op haar mooist, maar los haar leidt uiteindelijk tot klitten en knopen waar je met geen enkele kam meer doorheen komt. Dus hoort bij dit maandelijkse ritueel dat ik een foto maak.

Met de neus in de boter

Op deze foto zit Sherly met haar neefje Sebastiaan op een sleetje dat wordt voortgetrokken door oom Camiel. De voorlaatste serieuze winterperiode in Nederland is die van 1996-1997, 12 jaar geleden. Sherly valt dus met de neus in de boter, zoals dat dan heet, al lijkt me dat bij deze temperaturen een eerder pijnlijke dan plezierige gebeurtenis.

Ze vindt het allemaal leuk, al vindt ze het wel vervelend om met deze kou achterop de fiets te zitten. Het is grappig om te zien dat sneeuw en ijs haar helemaal niet verbazen. Voor verbazing is ze nog te jong. Ik denk dat juist dat onvermogen om zich te verbazen haar zo goed in staat stelt zich aan te passen aan al die nieuwe dingen die zij de laatste 7 maanden heeft meegemaakt.

De feestdagen

De feestdagen zijn nu achter de rug en Sherly heeft kennis gemaakt met al die dingen die zoal gegeten worden op die dagen. Ze heeft alles geproefd. Hier volgen de voorlopige resultaten.

Marsepein: niet lekker, nee.
Pepernoten: lekker, maar je mag ze niet op de grond gooien!
Schuimpjes: heerlijk!
Parelhoenfilet: gaat erin als kip.
Gourmet: stokbrood met whiskysaus!
Rudolf Rendier Ijsje: érg lekker, maar het hoofdje en de armpjes van suikerwerk zijn veel te zoet.
Oliebollen: niet lekker, nee.

En dan nog een noviteit, zij het niet om te eten: vuurwerk! Wel, daar slaap je gewoon doorheen.