Goede berichten

Vanmiddag had ik een gesprek met Sherly’s “juf” Marjan, over Sherly. Sherly zelf zat ondertussen in een ander lokaal, bij een andere juf nog wat te spelen. Marjan legde mij het leerlingvolgsysteem uit dat daar wordt gehanteerd. In dit gesprek ging het vooral om Sherly’s sociaal-emotionele ontwikkeling. Dat is immers de basis van alles.

Het gaat bijzonder goed met Sherly. Op sociaal-emotioneel gebied gaat alles zoals dat bij een kind van 4½ hoort te gaan. Op sommige punten loopt Sherly zelfs een beetje voor, vooral als het gaat om relaties met anderen. Dat is ook wel te begrijpen: ze heeft daar in het tehuis in Haiti natuurlijk de nodige ervaring mee kunnen opdoen.

Op school was ze van meet af aan, ondanks het feit dat ze de taal nog niet zo goed beheerste, goed in staat om duidelijk te maken wat ze wel en niet wilde en kon goed voor zichzelf opkomen. Verder wordt Sherly omschreven als een vrolijk en open kind dat zelf initiatief neemt tot het zoeken van contact. Ze vindt vooral de poppenhoek leuk, evenals tekenen. Ze speelt graag samen met andere kinderen. En bij zingen doet ze enthousiast mee.

Toen we Sherly na het gesprek opzochten in het andere lokaal, troffen we haar aan achter de computer, waar ze een spelletje zat te spelen. Ze zat met de muis te manouvreren alsof ze nooit anders had gedaan. Ik wist helemaal niet dat ze dat al kon!

Toen wij de VIA-cursus deden, als eerste stap naar adoptie, werden we uitgebreid gewezen op wat er allemaal aan moeilijkheden en valkuilen kan zijn bij adoptiekinderen. Terecht, want het is goed om je ervan bewust te zijn dat je een kind toevertrouwd krijgt met een heel bijzonder verleden. Soms vragen wij ons af of we iets over het hoofd zien, want wij vinden dat het zo bijzonder goed gaat met Sherly. En nu vindt de school het ook al! Wel, er zullen vast nog moeilijke episodes komen, maar de start is in ieder geval érg goed!

Gestaag voorwaarts

Toen Sherly nog in Haiti was, in het tehuis, en wij op haar wachtten, kregen we iedere maand een mailtje met foto’s. En in de mail werd dan verteld hoe het met Sherly ging. In de mail van maart 2007 staat: "Sherly is a very smart little girl. The other day she did a 5 piece puzzle all by herself. We were so impressed with her!" Ze was toen nog net geen drie jaar oud!

Nu, van dat puzzelen merkten wij aanvankelijk helemaal niets. Ze had er totaal geen belangstelling voor. Als ze al eens met een puzzel aan de gang ging, dan deed ze dat verbazingwekkend onhandig. Zelfs als drie van de vier stukjes aan elkaar lagen, wist ze niet hoe ze het vierde in moest passen. Wij waren verbaasd, want Sherly kwam in de regel ook op ons over als een very smart little girl. Maar ja, daar ben je vader en moeder voor, natuurlijk.

We hadden er wel een theorette over: Sherly was opvallend intensief bezig met het leren van de taal en had daardoor geen aandacht voor andere vaardigheden. En ze zal ook best bezig zijn geweest met het verwerken van ontzettend veel nieuwe indrukken: supermarkten, bussen, televisie, nieuwe poppen, oma’s, huisdieren en haar nieuw verworven ouders.

Inmiddels is alles wat op orde in haar hoofd, denken wij. En Sherly heeft ineens een opvallende interesse voor puzzels, die ze vrolijk kwebbelend vlot in elkaar zet. Vier stukjes, zes stukjes, acht stukjes – geen probleem. Tegelijk begint ze ook te tekenen, veel vaker dan vroeger, en ook anders. Kleurrijker en met grotere figuren. Er verschijnen hoofden op papier, met ogen en een mond en met benen eraan. Koppoters, helemaal volgens het boekje. De school draagt daar natuurlijk het nodige aan bij, maar kennelijk was ze er ook aan toe.

En die taal, dat blijft een wonder. Ze breidt haar woordenschat en haar arsenaal aan uitdrukkingen nog steeds uit. Misschien iets langzamer dan in het begin, maar het gaat gestaag verder. Je zal zien, nog even en ze is een gewoon Nederlands kind. Hoewel wij haar wel nooit gewoon zullen gaan vinden. Maar dat schijnt gewoon te zijn, voor trotse ouders.

Wat je al niet oppikt

Volgende week is de 7e week dat Sherly naar school gaat. Ze vindt het nog steeds heerlijk daar en heeft al wat vriendjes. Over vriendinnetjes horen we niet veel. Of eigenlijk helemaal niets. Overigens horen we meest via de juffen of via de ouders van andere kinderen, want zelf zegt Sherly niet zo heel veel over de school. Wat enthousiaste woorden soms: plakken! paddestoelen! In haar klas hangen allemaal werkjes die met herfst te maken hebben. Ze neemt ook wel eens werkjes mee naar huis.

Wat ze ook meeneemt, zijn virussen. Die vermaken zich duidelijk ook heel goed op school! Sherly lijkt doorlopend verkouden en hoest soms verschrikkelijk. En wij nemen alles over wat zij oppikt op school, en vaak hoesten we al snel harder dan zij. Dat lijkt een onbewust proces, misschien geboren uit een soort van solidariteit. Geheel vruchteloos overigens: gedeelde smart is hier echt dubbele smart.

Ervaren ouders kijken met een soort van nostalgie terug op de tijd dat zij constant meededen met hun kleuters en drukken ons op het hart dat het allemaal ook weer overgaat en dat je virussen van je kinderen dan achteloos over je schouder werpt. Maar zo ver denken wij nog niet. Wij komen voorlopig niet verder dan hoestdrank en zakdoeken.

3 oktober

Afgelopen vrijdag vierde Leiden de 434e verjaardag van haar Ontzet. Spaanse troepen hadden de stad – met een korte onderbreking – een jaar lang belegerd, toen ze op 3 oktober 1574 werden verjaagd door water, dat, opgestuwd door een zuiderstorm, via doorgestoken dijken het polderland rond Leiden bereikte. Volgens de overlevering vond een weesjongen, Cornelis Joppenszoon, een ketel hutspot in een verlaten Spaans kamp. Om die reden ruikt iedere supermarkt in Leiden in de week voorafgaand aan het feest sterk naar wortels en uien.

Sherly maakte dit feest voor het eerst mee, en dat is haar bijzonder goed bevallen! Donderdagmiddag kreeg ze hutspot op school, met worst. Die Joppenszoon had destijds beter binnen kunnen blijven, als het aan Sherly lag. “Hutspot niet lekker, nee – worst lekker!”. Het wachten op de optocht, de volgende dag, vond ze wat minder plezierig, totdat onze overburen zich bij ons voegden, met hun dochtertje van 4 en nog een vriendinnetje. En toen de optocht daarna met stukjes en beetjes voorbijkwam (hij valt altijd uit elkaar en niemand weet wat daaraan gedaan moet worden), had ze reuze pret.



Daarna gingen we naar de kermis, of, zoals dat hier heet, het Lunapark. Ze ging in de draaimolen en in de zweefmolen. En ze wees ook enthousiast naar al die enorme machines waarin mensen tegen betaling hun ingewanden door elkaar kunnen laten klutsen, maar dat hebben we verstrooid glimlachend genegeerd.