Nu, van dat puzzelen merkten wij aanvankelijk helemaal niets. Ze had er totaal geen belangstelling voor. Als ze al eens met een puzzel aan de gang ging, dan deed ze dat verbazingwekkend onhandig. Zelfs als drie van de vier stukjes aan elkaar lagen, wist ze niet hoe ze het vierde in moest passen. Wij waren verbaasd, want Sherly kwam in de regel ook op ons over als een very smart little girl. Maar ja, daar ben je vader en moeder voor, natuurlijk.
We hadden er wel een theorette over: Sherly was opvallend intensief bezig met het leren van de taal en had daardoor geen aandacht voor andere vaardigheden. En ze zal ook best bezig zijn geweest met het verwerken van ontzettend veel nieuwe indrukken: supermarkten, bussen, televisie, nieuwe poppen, oma’s, huisdieren en haar nieuw verworven ouders.
Inmiddels is alles wat op orde in haar hoofd, denken wij. En Sherly heeft ineens een opvallende interesse voor puzzels, die ze vrolijk kwebbelend vlot in elkaar zet. Vier stukjes, zes stukjes, acht stukjes – geen probleem. Tegelijk begint ze ook te tekenen, veel vaker dan vroeger, en ook anders. Kleurrijker en met grotere figuren. Er verschijnen hoofden op papier, met ogen en een mond en met benen eraan. Koppoters, helemaal volgens het boekje. De school draagt daar natuurlijk het nodige aan bij, maar kennelijk was ze er ook aan toe.
En die taal, dat blijft een wonder. Ze breidt haar woordenschat en haar arsenaal aan uitdrukkingen nog steeds uit. Misschien iets langzamer dan in het begin, maar het gaat gestaag verder. Je zal zien, nog even en ze is een gewoon Nederlands kind. Hoewel wij haar wel nooit gewoon zullen gaan vinden. Maar dat schijnt gewoon te zijn, voor trotse ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten