Adoptiedialoog

Vanmorgen tijdens het ontbijt zei Sherly zonder enige aanleiding: “Papa, ik heb eerder een andere mama gehad hè?”. “En wanneer was dat dan Sherly”, vroeg ik.
- “In Haïti”.
- “Ja, daar had je een andere mama”.
- “En ook een andere papa hè, maar die is dood”.
- “Ik weet niet of die dood is, Sherly, maar je had daar ook een andere papa. Misschien is die dood, maar zeker weten we dat niet”.
- “En toen ging mijn andere mama ook dood”.
- “Nee, liefie, die leeft nog, wie heeft je verteld dat ze dood zou zijn?”
- “D…” (het buurmeisje), “die zegt dat”.
- “Je andere mama is niet dood Sherly, zij leeft nog, in Haïti. Zij was zo arm, dat ze jou naar het tehuis heeft gebracht waar we jou hebben opgehaald”.
- “En toen heb ik eerst bij jullie op de kamer geslapen, hè?”
- “Ja, bij ons op de kamer…”.

Wij hebben ons voorgenomen om voorlopig niet zelf over het adoptieverhaal te beginnen, maar te wachten tot Sherly ermee zou komen. En dat gebeurt nu ineens, op een manier die we niet voorzien hadden: een gesprek tussen Sherly en haar buurmeisje, met wie ze regelmatig speelt. Achteraf gezien natuurlijk heel logisch: het buurmeisje ziet dat Sherly een andere kleur heeft dan wij en vraagt aan haar moeder hoe dat zit. Die vertelt dat wij Sherly hebben geadopteerd en misschien ook wel waarom Sherly niet bij haar ouders kon blijven. Zo’n meisje van bijna 5 is daar dan mee bezig en vertelt het verhaal – haar versie – aan Sherly, als om bevestiging te vragen. Maar voor Sherly lijkt het nieuw, hoewel het om haar eigen levensverhaal gaat. En die vraagt dan weer bevestiging bij ons. Zo begint de puzzel voor haar, de puzzel van haar oorsprong. Terloops. Bij een broodje met chocopasta en een bekertje melk.

En na het ontbijt poseerde ze met de tovenaarshoed die ze voor Halloween gemaakt had bij de naschoolse opvang. Vrolijk als meestal.