Op kerstavond zaten we feestelijk met zijn drieën aan tafel, toen - om een uur of 7 - de klokken van de Petruskerk begonnen te luiden. "Hoor je dat Sherly? Kerstklokken!". Maar Sherly keek erg bedrukt, hield haar handen tegen haar oren: "Eng!". Ik vroeg of ze niet even in de tuin wilde luisteren, er was toch niets engs aan? Ze liep mee de tuin in en luisterde even, maar al snel wilde ze weer terug. Ze riep: "Niet terug naar Haïti! Hier blijven!" en begon te huilen, heel verdrietig te huilen. Ze kroop dicht tegen Barbara aan en daarna dicht tegen mij. Nadat we haar omhelsd hadden en gestreeld en gezoend en nadat we haar gezegd hadden dat ze voor altijd bij ons zou blijven, werd ze weer rustig. En ze at haar ijsje met smaak op, vrolijk, alsof er niets gebeurd was.
3 opmerkingen:
Hebben jullie enig idee waar dat vandaan komt, die angst? Ik neem toch aan dat die kerkklok vaker luidt?
Marianne
Natuurlijk blijft ze voor altijd bij jullie, en laat ze die klokken maar verwijderen!!!
Arjan
Hoi Dick en Barbara,
Met enige regelmaat gluur ik eventjes op jullie weblog. Zo te lezen gaat het heel goed met Sherly. Vervelend dat ze eventjes overstuur raakte van de klokken.
Als jullie zin hebben is het misschien wel leuk om eens een keertje wat af te spreken.
Groetjes
Ruud, Jacqueline & Joey (van de VIA-cursus) jacqueline@geopoint.nl
Een reactie posten