Zo klein

We zaten aan tafel te eten. Barbara en ik praatten met elkaar en Sherly onderbrak ons. We zeiden haar dat ze dat niet moest doen, dat ze even moest wachten tot wij uitgepraat waren. Dat zeggen we wel vaker. We maken dan snel ons gesprekje af en geven Sherly dan de ruimte om met haar verhaal te komen. Gewoonlijk gaat Sherly daar heel gemakkelijk in mee, maar deze keer reageerde ze kwaad en zei: "Jullie vinden alleen elkaar lief en ik heb niemand!".

We zeiden haar dat wij heel veel van haar hielden en knuffelden haar - en ze liet zich (ogenschijnlijk?) gemakkelijk overtuigen en troosten en was al vrij snel weer de lieve en vrolijke Sherly die zij meestal is. Maar ik kan het niet helpen dat ik nog vaak aan dit zinnetje denk - er sprak zo'n eenzaamheid uit! En nu vragen Barbara en ik ons af wat wij beter kunnen doen. Misschien is het al voldoende dat wij er weer eens van doordrongen zijn hoe gevoelig en kwetsbaar Sherly is.