Sherly en de Televisie

In het tehuis in Haiti was – voorzover we kunnen nagaan – geen televisie voor de kinderen. Sherly was er dan ook niet vertrouwd mee. De eerste beelden die zij zag op onze televisie waren de video-opnamen die wij in Haiti maakten. Ze reageerde enthousiast als ze zichzelf zag (Mè! Sherly!) of de tweeling Claude en Claudel (Mè! Cló Dél!), die tegelijk met haar zijn opgehaald door hun nieuwe ouders. Toen we een paar dagen later een DVD’tje opzetten, verwachtte ze opnieuw Claude en Claudel te zien, maar het werd Sesamstraat. Ze keek even, maar ging al gauw wat anders doen.

Een tijdje heeft het haar niet kunnen boeien, de televisie. Totdat Barbara een DVD’tje opzette met korte verhaaltjes over de “Little People” van Fisher Price. Vijf mierzoete verhaaltjes met aan het eind een lesje (je moet nooit opgeven! van alle dingen die we krijgen, is liefde het belangrijkste!). Sherly vond het van het begin af aan geweldig. We kijken nu met zijn drieën steeds twee verhaaltjes, voordat Sherly gaat slapen. Ze kan er geen genoeg van krijgen, en aangezien er geen nieuwe verhaaltjes meer te koop zijn doen we het voorlopig maar met deze vijf. Wij kennen ze inmiddels uit het hoofd, en Sherly ook. Zij vindt dat heerlijk. En kent inmiddels ook het woord televisie.

Toch gaan we binnenkort maar eens iets anders opzetten, voor het slapen gaan. Heeft iemand een idee? Het moet niet te lang duren en het moet interessant zijn voor een vierjarige die druk bezig is met haar inburgeringsprogramma.