Sherly’s tweede taal

Het is fascinerend om te zien hoe Sherly als vanzelf onze taal oppikt. Dat begon al in Haiti, en wel hier:

Jawel. En achteraf ook wel logisch, want juist hier speelt zich een ritueeltje af met steeds dezelfde volgorde en steeds dezelfde woorden daarbij: plassen, papier, handen wassen, doortrekken. Het eerste woordje dat Sherly herhaalde was papier; daarna kwam plassen, waarbij ze de l verving door een i: piássen.

Hier in Nederland breidt ze haar woordenschat snel uit:
eten, slapen, kat, laffe katten (de katten zijn doodsbang voor haar, dus we vonden dat zij deze uitdrukking behoorde te kennen), lief, brood, jam, honing, chocola (hagelslag), boter, op (opgegeten), tafel, auto, fiets, winkel, speeltuin. Ze beheerst ook een paar wat meer abstracte woorden: boven en weg (verwenen), en daar.

Een paar dagen terug vroeg ze me welke dingetjes ze mee kon nemen naar het strand, door ze omhoog te houden en te zeggen: “Deze?”. Ik antwoordde dat het goed was en realiseerde me toen pas dat ze deze had gezegd.

Haar interesse in de taal neemt ook steeds verder toe. Vaker dan voorheen wijst ze dingen aan waarvan ze al weet welk woord daarbij hoort en benoemt ze, of laat ze ons nog eens benoemen. En ze kijkt vaak met Barbara in een van de “Eerste 1000 woorden”-boeken die we hebben. Daaruit kent ze nu woordjes als trein (niet gezien in Haiti) en vrachtauto.

Sinds kort kent ze ook de woorden ook en en. Pour papa en ook pour mama. En je ziet – of eigenlijk hoort – haar daar mee experimenteren. Als we brood in de magnetron ontdooien, en het belletje gaat aan het eind, dan roept ze vaak li bon! – het is goed. Toen ze eens wilde weten of het al klaar was, vroeg ze: “Fini?”. “Nee, niet klaar”, antwoordde ik. Toen de magnetron even later een geluid maakte alsof hij ping zou zeggen, maar dat op het laatste moment toch maar niet deed, wilde ze roepen dat het klaar was, maar herstelde zich op tijd door te zeggen: “Ook niet klaar!”.